Co prawda,mam tylko jedno dziecko ale sie wypowiem :-) Doskonale rozumiem twoj strach,mimo ze nie rodzilam i do tego prawie od pocźatku wiedziałam ze bedzie cesarka. Ale ja ogolnie boje sie badan,lekarzy,szpitali. Cala ciaze walczylam ze strachem,przed kazdym badaniem. Na szczescie ciaza byla ksiazkowa. Nie rodzilam sn,ale gdyby tak bylo balabym sie kolejnego porodu. Ostatnio czesto mysle,czy chcialabym drugie bobo. Wiem,ze bylaby cesarka. Boje sie dochodzenia do siebie, opieki nad malenstwem a do tego nad Marcelem. To chyba naturalne obawy kazdej kobiety. Tymbardziej jak wiemy juz jak to jest :-) Jesli tak bardzo chcmdsz druga dzidzie,moze pomysl o cesarce?

Może rozważcie adopcję. Znajoma miała bardzo ciężki poród, ledwo przeżyła. Dwójkę kolejnych dzieci adoptowała. Jedno miało 6 miesięcy, drugie około 2 lat, wszystkie traktuje równo i równo kocha.

Cesarka byla moim wyborem swiadomym i wiedzialam ze kolorowo nie bedzie :-) Dwa pierwsze dni byly najgorsze, trzeciego bylo juz dobrze :-) W szpitalu dostawalam leki p.bolowe, w domu jeszcze dwa dni je bralam,potem nie. Na pewno dluzej dochodzisz do siebie, nie wolno dzwigac, ciezko sie schylac, wstawac. 10 dni po maz poszedl do pracy a ja radziłam sobie sama. Juz po dwoch mc czulam sie jakby mnie nie cieli :-)