Moje lęki są bliżenij niesprecyzowane ;P po prostu taka niepewność jak to będzie wyglądało. Ale grunt to pozytywne myślenie ;)

no jasne,masz rację :)

czego sie boję? Hmm... boje się że przez podzielone obowiązki w domu (ja dziecko, facet praca) Wszystko popsuje się między mną a moim facetem. Na pewno przez 2 tygodnie od urodzenia maluszka bedę mieszkała z mamą, wszystkiego mnie nauczy powoli i pomoże mi we wszystkim.

Początki zawsze są trudne. Czy to nowa praca, pierwsze dni w szkole dzieciaczka, czy właśnie narodziny bąbelka;):) U nas też wszystko się zmieniło naturalnie. Raz było lepiej, raz gorzej, czasem naprawdę źle .....,ale to przecież normalne.Jeśli chodzi o branie na ręce to to po prostu samo przyjdzie. Będziesz Mamą i takie rzeczy wynikają chyba z instynktu...:) Moja znajoma można powiedzieć, że " zaliczyła wpadkę" Obydwoje jeszcze nie byli gotowi na dzidzię mimo,że są już po 25tce,...chcieli jeszcze "pożyć" .Mówiła, że nie nadaje się i takie tak,myślała o aborcji.... . Teraz są szczęśliwą trójeczką, a oni cudownymi rodzicami. Bąble wywracają nasze życie do góry nogami, ależ jakie to cudowne!!!!!!

Ja bardziej nie mogę się doczekać aż Maleństwo będzie już z Nami :)
A boję się tylko tego,ze coś się stanie (zakrztusi się czy coś) a ja nie będę potrafiła pomóc :/ Ale to już bardziej drastyczne myśli, zwykle takich nie mam :) Wierzę po prostu w instynkt :D

boje sie wszystkiego! glownie dlatego,ze nie mam kompletnie zadnego doswiadczenia z dziecmi, a tym bardziej z noworodkami. na szczescie po porodzie bedzie przy mnie mama,wiec ten strach troche maleje. no i wierze w instynkt;)

ja najbardziej obawiam się nawału obowiązków, bo jestem z reguły dość leniwą osobą, podobnie jak mój chłopak. Obawiam się także, że może się miedzy nami coś zmienić, że moja rola ograniczy się do bycia matką i gospodynią... i że sama sobie takie granice wytycze. Ogólnie mam sporo obaw, ze względu na mój młody wiek. Czeka mnie wiele wyrzeczeń. Ledwo skończyłam 18 lat a już zaszłam w ciąże. Na szczęście z osobą, którą naprawdę kocham i daje mi stabilizacje.

Ja boję się w sumie nie tyle że sobie nie poradzę,tylko że to zmieni moje dotychczasowe zycie juz na zawsze. Już nie będę robić tego co ja chcę,koniec z wygodnym życiem,na wszystko był czas i zero pośpiechu, teraz się to zmieni i nie ma odwrotu. Chyba to mnie najbardziej przeraża,że już nie ma odwrotu. Żeby nie było,bardzo się cieszę ale jak mam gorszy dzień to własnie takie mysli mnie napadają.