też tak miałam i w sumie mam , ale już troszkę mniej , bo nie można dziecka oddzielać od innych mu osób mu bliskich... Na początku nie pozwalałam nawet pampersa nikomu zmienić;) a teraz już nie;) chociaż największe zaufanie mam do męża, dziadka i babci im mogę zostawić dziecko i wiem ,że w życiu mu się krzywda nie stanie:) a z kolei teściowej bądź innej osobie nie pozwoliłabym tknąć mojego dziecka i również coś mnie trafia jak teściowa trzyma małego nie tak jak ja to robię;P

tez tak mam:) syn ma prawie 10m a ja uwazam ze on jest moj i tyle:):) Bo tak jest ja go nosilam w brzuszku i ja go tak bardzo mocno kocham(i maz):) Ostatecznie umie sie dzielic synem z mezem:):)

jak widzę moją teściową to nie tylko czuję własność i wyłączność do mojej córki ale i nóż mi się w kieszeni otwiera...

Nie mam takiego poczucia. Mój synek jest "Nasz", przede wszystkim mój i mojego męża, ale także reszty rodziny. Co do wychowywania i zajmowania się maluchem nikt mi się nie wtrąca, aczkolwiek cenię sobie rady innych członków rodziny. Nie warczę na nikogo jeśli wiem, że ktoś radzi mi z dobrego serca i wiem ,że ma rację. Na szczęście w mojej rodzinie wszyscy szanują mnie i moje wybory dotyczące postępowania z dzieckiem.

Też tak mam uważam że ja najlepiej wiem co dla dziecka najlepsze:)

wlasnie ja tez sie sobie dziwie ze tak mam, przeciez nie ejstem agresywna, ale jak pomysle,ze ktos moze stac nade mna i mowic zrob tak, zrob inaczej to czuje,ze moglabym oczy wydrapac. Jak nie bede czegos wiedziec, to sama zapytam, spoko, nie jestem alfa i omega przeciez. Ale do tego dochodzi taki uczucie, ze Leos jest moj moj moj i tylko moj. Mam nadzieje,ze mi przejdzie troche potem.