Od początku wszystko robiłam do przyjazdu mojej mamy ( w 38 t.c przyjechała ) to mi nie dawała już nic robić a też już sił mi brakowało oczywiście im ciąża była bardziej zaawansowana tym mój B. mi pomagała ale na końcówce zbierałam siły na poród :) i nie jesteś dziwna ciąża to nie choroba przecież

ja od poczatku ciazy(ktora byla zagrozona poronieniem) tez wszystko robilam..pomagalam mamie w zakupach nosilam siatki sprzatalam jedynie nie mylam okien odkurzalam..ja jestem typem czlwieka ktory nie umie usiedzeic na miejscu tylko ciagle musi sie poruszac.teraz jak do konca ciazy mam lezec to az"nerwicy" dostaje ze nie moge wyjsc na miasto sie przejsc ani nic;/ o wszystko musze prosic rodzicow ;/zeby za mnie zalatwili albo kupili..a im wiecej bedziesz sie ruszac tym lepiej..poki jeszze mozesz to sie ruszaj..im pozniejsze tygodnie tym bedzie ci ciezej ;)..wiem co mowie :)

do 8 miesiąca robiłam tyle rzeczy w domu, że nie wystarczało mi czasu każdego dnia :) nie wyobrażam sobie, żeby ktoś za mnie coś robił, jeśli mogę to zrobić sama. teraz, kiedy miałam problemy ze skurczami i skracającą szyjką i musiałam leżeć to mąż zaczął ogarniać mieszkanie. teraz mi mały naciska na jakieś nerwy i jak stoję to mi się robi słabo, więc przyjechała do pomocy mama :) ale gdybym się czuła dobrze - biegałabym nadal po mieście. przez tyle miesięcy nic-nie-robienia można chyba umrzeć z nudów!!

Do 7 miesiaca pracowalam, teraz jestem w domu (taki wymog pracodawcy) i zajmuje sie wszystkim, oczywisci wszysyko z rozsadkiem. Jezdze na zakupy, sprzatam w domu, czasem zajme sie czyms w ogrodku i nie wyobrazam sobie ze mogloby byc inaczej a nie daj boze gdybym nie mogla jezdzic samochodem... Poplakalabym sie chyba, tak bardzo uwielbiam jezdzic ;)

Do tej pory robię sama mnustwo rzeczy. Widomo jak mam gorszy dzien to pomaga mi mąz. Ale jakos zbytnio się nie obijałam przez te 9 msc