U mnie to samo. Jestem z natury panikarą, i wszystko widzę najpierw w czarnych barwach, zamartwiam się na zapas i bardzo przeżywam nawet kaszel swoich dzieci.

Nie. Wręcz przeciw. Jeśli córka (wirus, katar, grypa etc) jest chora pozwalam jej się wychorowac. Nie pakuje w nią leków, kropli i syropow, przebyte choroby są odpornością na przyszłość. Organizm jest mądrze zaprogramowany.
Nie przeżywam i nie panikuje:)

Martwię się , ale żeby jakoś tragicznie to nie. Może dlatego , ze do tej pory hania byla tylko przeziebiona mocno i raz oskrzela . Mały też był raz w szpitalu jak był malutki i na jego punkcie jestem mocno przewrazliwiona.
Ale podobnie jak Finjenta, pozwalam im chorować spokojnie :)

Nie... matka musi miec siłę... ja mam sie normalnie... oczywiście bardzo się martwię o młodego, ale nie można popaść w skrajnosć... jeśli jest to przeziębienie to spokojnie... młody przechodzi spokojnie takie rzeczy, więc i ja jestem spokojna... ale pewnie, jakby bardzo źle odczuwał wszystko to i ja też... na szczeście (tfu tfu) nie było tak, zeby młody czuł sie na tyle źle, zeby nie funkcjonował w miarę normalnie...

Nie

Nie

Martwię się jak każda mama, kiedy widzę, że męczy się, nie śpi w nocy. Był czas że córka dusila się co noc, zaczynało się ok 22 i kończyło o 4. Bardzo wtedy cierpiałam w środku z bezsilności. Zanim okazało się że to alergia, ciężko było ogólnie ja nie umiem znieść bezsilności. Kiedy robię co mogę, a córcia i tak cierpi. Z racji doświadczeń naszych boję się kiedy widzę że jej coś rośnie na ciele, to może być zwykła chrostka Pieprzyk, a ja panikuje ( mając 1.5 roku miała narosc torbielowata, usuwana pod narkoza) ale mama to mama. Na zewnątrz twarda i uśmiechnieta a wszystko przeżywam w środku. Jak Dorka choruje też pozwalam jej wychorowac. Nie ładuje w nią leków, a tym bardziej antybiotyków. Bardziej o ile się da, naturalnie.