Od samego początku, od urodzenia mój synuś do 3 miesięcy płakał bez przerwy. Potem było nieco lepiej ale też płakał i marudził bardzo często. Do tej pory nie śpi nocami, ciągle się wybudza. Próbowałąm uczyć go zasypiania i spania różnymi metodami ale mimo, że byłam konsekwentna i cierpliwa na nic się to nie zdało. Zasypia ale i tak się wybudza co max 40 minut i zaczyna chodzić na czworakach lub wstawać i nie chce się już położyć. Za dnia praktycznie ciągle marudzi, zwłaszcza, gdy coś robię, wtedy przeraźliwie płacze i wisi mi na nodze. Staram się jak mogę, zabawiać go, żeby był spokój i żeby on był zadowolony. Bywa też radosny i zadowolony ale muszę się wtedy szczególnie napracować i cały czas go zabawiać, a przecież też muszę zjeść, ubrać się, obowiązki domowe itp. On nie zabawi się nawet minuty. Jeśli mu coś zabronię, jest okropna histeria, usiąść w krzesełku do karmienia czy foteliku samochodowym, też jest złość i skakanie z nerwami, przewijanie to samo. Gdzieś nie może wejść, wziąć czegoś - płaczei skacze z nerwami. (dodam, że byłam z nim u 5 lekarzy w tym u neurologa ale mówią, że jest zdrowy tylko muszę mieć anielską cierpliwość) Jestem konsekwentna jak coś wymusza ale nerwom i płaczu nie ma końca. Moja cierpliwość jest na wykończeniu. Żyłam nadzieją, że jak skończy rok może się zacznie poprawiać- ale się pomyliłam. Co ja zrobiłam źle? Już w ciąży musiałam coś zrobić nie tak, ale nie piłam, nie paliłam, dobrze się odżywiałam starałam się nie stresować. Czy kiedyś będzie lepiej? Mimo starań robię się z dnia na dzień coraz bardziej nerwowa... Kocham mojego synka ale chyba nie nadaję się na matkę. Jak widzę u znajomych czy w rodzinie dzieci moją różne humory, ale każdy kto nas zna stwierdził, że nasz synuś jest wybitnie trudny.


Przepraszam, że się tak żalę, powinnam się cieszyć i Bogu dziękować, że mam zdrowe dziecko...