nie balam sie o nic, bylam pewna ,ze wszystko bedzie ok, ale jak teraz zaszlabym w druga ciaże wydaje mi sie ,ze bala bym sie o wszystko ,tak jak napisalas.

ja się bałam na początku żeby czasem nie poronić, po usg połowkowym przestałam się martwić bo wiedziałam że dzidzia się zdrowo rozwija

w pierwszej ciazy tak! a w tej jakos jestem spokojna i wiem ze wszytsko musi byc ok :)

tego co czuje nie nazwala bym strachem a bardziej mysleniem o dziecku i martwieniem sie w jakims stopniu jak to bedzie wiadomo - zaleznie od etapu ciazy. Na poczatku twierdzilam ze wszystko bedzie ok do momentu jak wyladowalam w szpitalu z plamieniem,od 7 tc mialam ciaze zagrozona i ciagle lekarze nastawiali mnie na to ze moge poronic wiec sie martwilam,potem w 12 tc odkleilo sie lozysko i z tgo powodu znow mialam powody do zmartwien, na dzien dzisiejszy mimo ze wszystko jest ok po prostu po doswiadczeniach szpitalnych odruchowo caly czas mysle czy wszystko jest ok. Ale nie boje sie znow jakos bardzo tylko po prostu mysle o tym wszystkim czesto.

Ja sie bałam ze nie dam rady urodzić ze nie wytrzymam bólu bo ogólnie nie jestem odporna na ból ale dałam rade:)Wydaje mi sie ze karzda z nas ma jakies obawy i to jest jak najbardziej normalne;)

nie bałam się niczego, nawet przez myśl mi nie przeszło że coś mogłoby pójść nie tak- i wszystko było dobrze:)

Nie, a nawet wręcz przeciwnie.

a czego się bać? ciąża to najpiękniejszy okres w życiu kobiety i trzeba się nim cieszyć ile się da:)a zamartwianie się do niczego dobrego nie prowadzi- stres jest szkodliwy;) a wiadomo że to na urodę szkodzi;) hehe więc myśl pozytywnie i ciesz się tymi ostatnimi tygodniami ciąży;)wszystko będzie ok więc nie ma czym się zamartwiać na zapas;)

Ja jestem na początku i też przychodzą mi myśli o poronieniu. Ale rozmawiałam ze szwagierką i uspokoiła mnie trochę.