no to moja wyglądała podobnie jak twojej szwagierki też widziałam wszystko w czarnych barwach,jak mała miała kolki to myslałam że będą trwać wiecznie,wszystko mnie wkurzało,jak bujałam małą a ona nie chciała zasnąć,albo jak darła się w kąpaniu pytałam "boże za jakie grzechy"mąż też obrywał za wszystko nawet za to że źle kubek postawił ale na szczęście to wszystko mija z czasem pozdrawiam

Ja miałam chwilową nie mogłam sobie poradzić jak przyszłam do domu mała cały czas na cycu,młody chciał jeść a ja w łózku non stop,wszystko w czarnych barwach.Musiałam podjąć szybko radykalne kroki aby wszystko pogodzić i udało się.Mała przeszła na butlę więc spała normalnie po niej ja miałam czas dla drugiego dziecka,mogłam normalnie zjeść itp.

Mialam depresje, u mnie wygladala depresja ciagly placz i przygnebienie ale opiekowalam sie malenstwem jak najlepiej i milosc mialam do dziecka i nie zalowalam ze ja urodzilam , cieszylam sie ze ja mam , jedynie zalowalam mojego ciala ze tak wyglada. Stosunek do meza nie zmienil sie.

to chyba raczej burza hormonalna po porodzie, a nie depresja- miałam podobnie, ale jeśli chodzi o ciało, to średnio, choć nie powiem, że jest mi trochę przykro, ale to dopiero 2 tyg. po porodzie, więc jest jeszcze czas na powrót do formy; gorzej, że mam apetyt jak górnik ;P

U mnie najgożej było gdy mały miał pół roku. Fakt, złe samopoczucie towarzyszyło mi od początku. Czasem myślę, że zaczęłó się jeszcze przed samym porodem.
Dzieckiem zajmowałam się tak dobrze jak umiałam. Choć był grzeczny i spokojny wiele razy traciłam cierpliwość. Uważałam wtedy że zamążpóscie i urodzenie dziecka było najgorszym wyborem mojego życia. Oczywiście mężowi też się obrywało. Izolowałam się od otoczenia, nie chciałam nikogo widzieć, dużo schudłam-nie wiem nawet kiedy-istrasznie mnie denerwowało jak ktoś chciał się zajmować moim dzieckiem albo nie daj Boże brał go na ręce.
Gdy mały miał 7 miesięcy zbuntowałam się i przestałam do niego wstawac w nocy. Poprostu musiał to robić tatuś. Płacz dziecka wcale nie powodował że robiło mi się go żal, tylko bardziej wzrastała moja złość. Jejku, jaka ja mogłam być wtedy ściekła.
Leczenie zaczęłam gdy synek miał 9 miesięcy. Objawy się po prostu zaostrzały. Ja traciłam na wadze, zdrowiu a o innych członkach rodziny nie wspomnę.
Leki pomogły mi bardzo szybko, choć teraz, po czterech latach czuje zmianę w moim samopoczuciu i umiejętnośći w opanowywaniu nerwów. Ogólnie jest z tym gorzej. Szybko się denerwuje i wpadam w przygnębienie.
Moja rada jest taka=kochane mamusie, jeśli po porodzie nie skupicie sie na sobie tylko na swoich dzieciach to moze być zle. Dzieckiem interesuja sie wszyscy, Tobą raczej nie. Mało kto przejmuje się matką po porodzie.
Nie mówie, zeby olać dziecko- przecież to szczęście i sama radość-wiem to po latach-ale żeby znaleźć czas dla siebie i zadbać o odpoczynek bo potem zamiast wsparcia są pretensje, że ciągle ryczysz, szybko sie denerwujesz, izolujesz się od ludzi i nie umiesz odpowiednio zając się dzieckiem bo od razu nerwy cie ponoszą.
Przynajmniej tak było w moim przypadku i gdy gorsze dni powracają reakcja jest taka sama, a wystarczy pomóc, wesprzeć-chociażby miłym słowem.
Jestem teraz w drugiej ciąży. Mam zupełnie inne do tego podejscie i głęboko wierzę, że będzie tylko lepiej-bez żadnych deprech.

ja miałam taką chwilówkę i dziękuję bogu, że przeszło. czułam się strasznie, przeszkadzało mi wszystko, a Lenki nawet nie chciałam wziąć na ręce ;( to było jak mój narzeczony wyjechał za granice, jakieś 2tyg. po porodzie.. teraz Lenka jest całym moim światem