"Głupio się przyznać ale w czasach „przed dziećmi”, zawsze z politowaniem patrzyłam na matkę, której dziecko kładzie się na podłodze i wrzaskiem próbuje wymusić coś na swojej rodzicielce. Byłam przekonana, że to złe wychowanie powoduje taki, a nie inny stan rzeczy.

Teraz, gdy widzę podobną sytuację to:

a) w duchu dziękuję Bogu, że to nie moje dziecko

b) z całego serca współczuję matce

Bo mogłam być na jej miejscu. Tak, to prawda. Dzieci to ludzie, którzy też mają swoje humory, gorsze i lepsze dni. Bywają zmęczone i rozdrażnione. A przede wszystkim nie potrafią sobie jeszcze radzić ze swoimi emocjami. A taki jest tego finał."

Ja muszę przyznać, że też tak myślałam :) W czasach szkolnych jeszcze, gdy widziałam jakieś drące się dziecko i matkę która z wkurzoną miną próbowała ratować sytuację, to wyobrażałam sobie, że to musi być okropna kobieta skoro jej dziecko jest takie... A teraz zaczynam odczuwać to samo na własnej skórze i naprawdę jest czasami ciężko, zwłaszcza teraz gdy nie mogę Zuzy wziąć na ręce żeby ją uspokoić...