Synek ma prawie roczek. Jak zaczęły mu iść zęby, skończyło się samodzielne zasypianie i spokojne noce. W nocy wstawałam po kilkadziesiąt razy, żeby dać mu smoczka. Potem to nie pomagało, więc brałam do siebie i tak już zazwyczaj zostawało, bo albo zasnęłam razem z nim albo próby odkładania kończył się obudzeniem i rykiem, więc się poddawałam. Ostatnio wpadłam na patent, żeby wyciągać dwa szczebelki, wkładać tam swoją łepetynę i rękę i tak małego usypiałam z powrotem. Tej nocy obudził mi się 3 razy w ciągu 15 min, więc wzięłam go do siebie. Mały nie spał, ale ja zasnęłam. Obudziłam się, jak przewrócił mi się na nogi w połowie łóżka. Wędrował po łóżku, a ja tego nie czułam ;/ potem kilka razy zerwałam się, żeby złapać to męża, to swoją nogę, bo wydawało mi się, że synek leci z łóżka, a on spokojnie obok spał. Przez dzień rzadko kiedy czuję potrzebę snu, nawet nie ma na to czasu. Mały wymaga ciągłej uwagi, nic nie da się przy nim zrobić. Śpi raz przez dzień, to wtedy gotuję obiad albo robię coś innego. Chodzę spać późno, bo dopiero jak mały śpi, to sprzątam czy piorę. Mimo, że mieszkam u rodziców, jestem zdana sama na siebie. Oni po prostu nie chcą się nim zająć na dłuższą chwilę. Na męża też nie mogę liczyć, bo nie dość, że pracuje, to jeszcze na naszej budowie robi. Śpi mocno i nawet płacz małego go nie budzi, z resztą w nocy synek przy nikim innym niż mnie, się nie uspokoi. Boję się tych nocy, że zasnę, a on coś sobie zrobi. Nie wiem, mogę coś pić, żeby dodać sobie energii? Jakieś ziółka czy cuś? Kawa na mnie nie działa...