oczywiscie ze nie zawsze czasami jest to bładzenie po omacku metoda prób i błędów....chociaz mój najmłodszy jest wyjatkowo grzeczny wyjatkowo zawsze uhahany....

Ja raczej od początku wyczuwałam czy dziecko płacze bo coś go boli, czy potrzebuje bliskości albo nudzi mu się. Jego płacz bardzo się różnił w zależności od przyczyny.
Najgorsze jest jednak dla mnie zrozumienie co go boli. Teraz pokazuje już paluszkiem np na główkę ale nadal nie wiem czy chodzi o główkę, gardło, ucho czy ząbek. Z niecierpliwością czekam aż zacznie mówić.

Zdarza się, że przewinę, nakarmię, przytulam, masuję brzuszek, rozmawiam z nią, kombinuję jak mogę a ona i tak nadal płacze, a najbardziej smuci mnie sytuacja... że jak ja ją nakarmię i usypiam to złości się, płacze i wierci jakbym jej krzywdę robiła a jak ją tatuś weźmie na ręce to spokojna jak aniołek:/

Nie bierze tego do siebie. Dzieci wyczuwają emocje. Jesteś prawdopodobnie trochę przemeczona, sfrustrowana i i nawet jeśli sama nie zdajesz sobie z tego sprawy to dziecko to wyczuwa. Tatuś to osoba świeża dla dziecka, buja w inny sposób, jest prawdopodobnie spokojniejszy, wolniej bije mu serce i dziecko się uspokaja. U nas było identycznie. Mały płakał ze mną a jak tata wracał z pracy do zasypiał w jego ramionach. Wierz mi, że jeszcze parę miesięcy i dziecko będzie chciało spędzać czas tylko i wyłącznie z Tobą i to wtedy na prawdę szlag Cię trafi hehe

U mnie było dokładnie to samo, mała płakała a ja nie wiedziałam czemu. Teraz gdy jest troszke starsza już tak nie płacze, owszem zdazają jej sie jeszcze płaczki ale ciągle siebie poznajemy i uczymy o sobie, więc jest już dużo lepiej, także cierpliwości...