Urodziłam pierwsze dziecko zaraz po swojej 18tce. Nie byłam "zachwycona" tym faktem. Przez dlugie lata, na myśl o drugim dziecku byłam przerażona(?). Nie chciałam miec kolejnego. Patrzyłam na kobiety w ciąży ze współczuciem, nie zazdrościłam im tego. Patrząc na słodkie bobasy nie czułam nic. Zero reakcji. Mało tego - ciężko mnie było namówić na potrzymanie dzidzi ;)
Myślałam, że nie cierpię dzieci, że nigdy nie zechcę mieć kolejnego...
Aż tu nagle nadszedł taki moment, że zaczęłam inaczej czuć. Na myśl o dziecku uśmiechałam się, wyobrażałam je sobie, jak to by bylo, gdyby się pojawił w MOIM życiu. Wiedziałam, co to znaczy mieć noworodka i...nie przerażało mnie to już w pewnym momencie :)

Wymyśliłam sobie mojego synka nr 2 i oto w wieku lat 33 pojawił się jako chciane, wyczekane, kochane dziecko. Jest moim oczkiem w głowie, ale także i tatusia swojego.

Naprawdę mogę powiedzieć, że czułam, jak instynkt macierzyński budził się we mnie :]

Dla mnie to moje świadome pragnienia, przeżywanie tego etc. Inaczej się to czuje jak masz lat 19 a 34 w moim przypadku.

Takie cieplo i milosc, chęć posiadania malenstwa, mowienie do brzuszka. chcec opieki, obawa o to czy bede dobra mama.