Ogólnie od początku miałam dużo pokarmu, ale przeszłam już 3 kryzysy laktacyjne. Dwa były łagodniejsze i krótsze, ale ostatni trwał ponad tydzień i już myślałam, że z karmienia piersią nici. Często karmienie wymaga dużego samozaparcia i wysiłku, a czasem niestety, mimo najlepszych chęci, nie udaje się. Trudno chyba jednoznacznie odpowiedzieć dlaczego.

Zapewne to tylko uwarunkowania genetyczne czy inne biologiczne sprawy.
Ja siarę miałam od 17tc, pokarm od razu po CC, nawał już w drugiej dobie, który trwał tydzień. I w okolicach 2 miesiącach miałam kryzys laktacyjny, jakoś się przetrwało myśląc pozytywnie o całej sprawie. Teraz przestałam karmić... pokarm zanikł... tak jak każdej dziecko jest inne tak i każda z nas jest inna.

Za laktacje odpowiadają przede wszystkim hormony. A dokładniej jeden-prolaktyna. A wiadomo-nie u każdego gospodarka hormonalna zachowuje się po porodzie w taki sposób, jakby sobie tego zainteresowana życzyła. To jest główny problem zanikania pokarmu. Dlatego w krytycznych sytuacjach, gdy pokarmu jest za mało-podaje się prolaktyną doustnie.
Kolejną sprawą jest odpowiednie zajmowanie się, i dbanie o piersi. jedna będzie siedzieć w domu, z tetrą w cychamulcu, a inna będzie spacerować z gołym dekoltem.
Jeszcze inny aspekt to sama budowa piersi. Są kobiety które, mają duże piersi-co nie oznacza że będą mieć dużo mleka, bo samych gruczołów mlecznych mają malutko-a cała reszta to tłuszcz. I odwrotnie, można mieć piersi jak-napluć dwa razy na deskę a mleka pół litra co dwie godziny.
Dochodzi jeszcze aspekt motywacyjny. Ten jest różny, jednakże warunkuje odpowiednią motywację przysadki mózgowej do produkcji prolaktyny-dlatego też mówi się-że karmienie jest w głowie.
Podsumowując-budowa piersi, ilość hormonów i nastawienie warunkuje ilość mleka.