Teraz piszę, że nie. Jestem za karmieniem ile dziecko chce, max do 2 roku życia, tak niedawno zadecydowałam. Potem wolę już nie karmic, z wielu względów, aczkolwiek nie zarzekam się.. bo bardzo trudno jest odstawic dziecko, które malo co je, mało co lubi innego, które tak prosi i walczy o swoje, a wkońcu to w pełni mu się należy i niesie tak wiele korzyści, czemu więc by tego nei robic? Bo ktoś nam zabronił?

I wtedy taka myśl, że przecież za miesiąc może wszystko samo się zmienic, bo często tak jest, że nagle wiele się zmienia w różnych kwestiach i wówczas wyrzuty, że na siłę się odstawiało, a może by samo minęło? Ja jakoś tak nie umiem. Boję się już tego czasu..

Ale też nie wyobrażam sobie karmic takiego dużego dziecka, ponad 3 letniego. Ale rozumiem, jeśli ktoś tak długo karmi. No w końcu tylko matki człowieka same zabierają małemu ssakowi pożywienie, nie czekając na jego gotowośc ;) i rozumiem, wiem jak jest fajnie w sumie w tej obecnej chwili, kiedy się to robi (ogólnie, z góry patrząc), jak ciężko o zakończenie tego, z czym się to wiąże, jak się ta decyzję odkłada w czasie właśnie. Inaczej to zupełnie wygląda w tej obecnej chwili patrząc oczami matki, a inaczej z perspektywy 3osoby lub nawet tej samej matki patrzącej na to - uciekającej się do wspomnień 5lat później.