Nie pamietam. Chyba od razu. Juz w szpitalu spiewalam jej kolysanki chociaz na noc oddawalam poloznym :)

u mnie to bylo milosc od pierwszego wejrzenia ,w tej samej sekundzie w ktorej go ujrzalam bylam gotowa oddac zycie za tego szkraba ;)

mimo,że byłam bardzo szczęśliwa z narodzin- planowanej córki- moja miłość do niej przyszła z czasem. Choć przez całą ciąże bardzo ją kochałam, po urodzeniu musiała chwila minąć aby ta miłość powróciła. Być może jest to sprawa porodu....

ja sama nie wiem, byłam skołowana po porodzie tym wszystkich co się działo, wydaje mi się, że dopiero po kilku dniach jak wróciłyśmy do domu to poczułam, że dla niej jestem gotowa na wszystko.

W ciąży czułam się bardziej jak inkubator, niż jak mama, ale jak tylko położyli mi Małą na piersiach, to pokochałam ją bezgranicznie. A teraz mam wrażenie, że dziś kocham ją mocniej,niż wczoraj, ale mniej, niż jutro. :)

w ciąży kochałam synka, natomiast nagły poród, nieplanowane cc i to co działo się potem, wywołało u mnie lekki szok i miłość przyszła z czasem.