Ja sobie obiecałam ze nie pójde do pracy do póki mała nie zacznie byc komunikatywna w stopniu srednim na tyle aż powie co chce,czy jest jej zle itp. Cięzko by mi było małą zostawic z kims obcym nawet babcią czy ciocią bo właśnie na tym etapie dziecko najbardziej załapuje wszystko. A ja chce brac pełny udział w jej wychowaniu. Wiem że moje wyobrażenia maja sie daleko od rzeczywistości i może prędzej bede musiała isc do pracy niz mi sie wydaje dlatego rozumiem co czujesz. Może na poczatek spróbowała bys bardziej "czesać" ludzi w domu? czy dojezdżać do klientów. Moze tak by ci było na początku łatwiej.Powodzenia w kazdym razie i sie nie poddawaj.
Ps ja moge byc twoja pierwszą klientką do solidnej odnowy moich włosów (licze na rabat)

niestety zakrada się szara rzeczzywistość .mi na początku było ciężko ale potem przyzwyczaiłam się do tego .teraz nie mam zamiaru wracać do pracy bo mi się nie opłaca najmować niańki a żłobka nie ma .zresztą jak pamiętam syn był taki zaniedbany ,bo wracasz do domu i marzysz aby paść na łóżko i nie wstawać a tu jeszcze dziecko ,dom na głowie to wolę siedzieć w domu

ja musiałam wrócic do pracy, miałam tego pełną świadomośc ale bałam się tak samo jako Ty.... jednak wbrew pozorom wcale nie jest tak źle..choc brakuje na wszystko czasu. Najważniejsze to dobra organizacja, dobre myślenie i świadomośc każdego dnia, że jeszcze chwilka, jeszcze godzinka i zaraz będe miec swojego bobaska przy sobie :) Wydaje mi się że choc czasowo mniej jestesmy razem ale ten czas jest intensywniej wykorzystywany na wspólną zabawę..tak tylko dla mnie i mojgo synka. A wieczorem po prostu padamy na psyk ;P i tak do piątku :)