spokojnie,napewno bedziesz wiedziec co robic:))ja po przyjezdzie ze szpitala w pierwsze dwie h nie moglam sie ogarnac,rozpakowac,szalały we mnie emocje:)a gdy doszłam do ladu przez pierwsze tygodnie bardzo sie nudzilam bo mały non stop spał i jadł:)dasz rade;)

ja w szpitalu miałam załamanie nerwowe ;) jak sobie już wszyscy poszli po odwiedzinach to ryczałam, nie wiem czemu ;) czulam się nie swojo...jakoś mnnie przerażała wizja bycia matką, chociaż przez całą ciążę nawet mi to przez myśl nie przeszło...dobrze że w domu była mama i mąż bo bym zwariowała, taka jakąś depresję miałam, a teraz juz ok, robie wszystko sama, w sumie to chodze i tylko poprawiam np. jak mąż zmieni małej pampersa, odrazu jej go zapinam na nowo, butelkę wolę jej smaa dawac, usypiać też, bo wydaje mi się że nikt tego lepiej nie zrobi, nawet moja mama która wychowała 4 dzieci rok po roku ;) dasz radę, to przyjdzie z czasem ;)

też myślałam, że nie będę wiedzieć co robić, ale poszło gładko ;-) Córeczka zaczęła marudzić, brałam ją, najpierw pieluch, później karmienie i szła dalej spać ;-) Z początku dzieciaczkom nic więcej nie potrzeba, przynajmniej Lenie nie było potrzeba nic więcej ;-)