Wzgledami ekonomicznymi , czy mnie na nie stac i moja wygoda , dla mnie wieksza roznica wieku jest lepsza .

Na początku chciałam tylko jedno dziecko, ale z czasem (gdy zrobiło się nieco luźniej) zapragnęłam drugiego. Teraz mam to co chciałam czyli z jednej strony 9 latka z którym można już fajnie sobie pogadać, który sam zajmie się sobą jeśli zajdzie taka konieczność, sam zje, zrobi sobie kanapki, umyje się i ubierze, zrobi drobne zakupy, a z drugiej strony rozkosznego brzdąca. Miedzy moimi dziećmi jest 7 lat różnicy i bardzo to sobie chwalę. Nie ma zazdrości, rywalizacji między nimi, młodszy ma świetnego kompana do zabaw, a starszy jest dumny z małego naśladowcy. Ja mam pomoc, nie uprawiam biegów między jednym a drugim, kiedyś spokojnie mogłam zająć się starszym, teraz spokojnie mogę zająć się młodszym, nie oznacza to jednak, że starszemu nie poświęca się uwagi, po prostu spędzamy czas inaczej (np., wspólne wypady na rowerze) Dla nas - rodziców - to wygoda, a i dzieci jakoś na tym nie cierpią, bo doskonale się uzupełniają. Pewnie nie często przy takiej różnicy wieku między rodzeństwem tak jest - mi się udało i bracia za sobą szaleją.

Ja nie chciałam zbyt dużej różnicy wieku. Ideałem byłoby 1,5 roku różnicy, ale jako mama bym nie dała rady ;) Teraz będzie 2,5 roku, będzie ok myślę. Sama miałam siostrę o 8 lat starszą i jakoś tak dziwnie. Żyjemy w różnych światach przez to. Kochamy się i w razie czego pomożemy sobie, ale nie spędzamy wspólnie wieczorów , imprez i takich tam ;) 40-latek spędza trochę inaczej czas niż 30-latek. Tak wyszło w naszym przypadku. Przy decyzji w ogóle o dziecku dla ważna też była data mojego urodzenia, bo metryka nie młodnieje ;) Względy ekonomiczne ważne, ale nie najważniejsze - to nie jest nic stałego.