Mamy kredyt na 30lat rata to około 1200zł. Starcza nam od 1 do 1. Decyzji nie załuje bo jak nie teraz(wtedy) to pewnie wcale by nie wyszło. Mam swoje mieszkanie a że place to i tak pewnie wynajem tez bym placiła tylko za przeproszeniem komuś w tyłek bym pchała.

My mamy kredyt z programu " rodzina na swoim" z dofinansowaniem przez 8 lat. 150tys. na 30 lat- płacimy 700zł, a po 8 latach 900zł. Na początku było ciężko, ale jak mąż zmienił pracę sytuacja się poprawiła i żyjemy nieźle- nie musimy się ograniczać ze wszystkim, ale na większe zachcianki nie możemy sobie pozwolić

Teraz praca jest niepewna, nie wiem co będzie jutro a co dopiero za X lat.Wynajmujemy mieszkanie już siedem lat, generalnie możemy mieszkać ile chcemy bo umowa jest bezterminowa, płacimy ok.1200zł/msc. już z rachunkami za prąd i gaz i powiem szczerze wolę takie rozwiązanie i starać się o mieszkanie komunalne (od miasta) niż kupować i wiązać się tyle lat z kredytem. Nie jestem wybredna, jestem szczęśliwa że stać nas na wynajem i żyć w miarę normalnie. A jak noga się powinie i co wtedy? Bank zabierze mieszkanie, a kredyt dalej zostaje do spłaty...

Mam kredyt na 30 lat (zostało jeszcze 21 ;)), rata kiedyś to ok. 500 zł miesięcznie, teraz - z racji tego, że frank "pięknie" powędrował do góry - dobija do 1000 zł, zwykle lekko ponad 900 zł (za wynajem byłoby więcej więc to bez sensu tym bardziej) Ja brałam kredyt trochę w innych czasach, wtedy było o niego łatwiej. Nie żałuję decyzji, bo gdyby nie kredyt to kisiałabym się w domu z teściami lub rodzicami którzy mimo, że są kochani (z ojcem to trochę bardziej skomplikowana sprawa, ale mniejsza o to) to jednak życie z nimi pod jednym dachem nie byłoby dobrym wyjściem. Nie muszę też mieszkania wynajmować (wynajmowałam jeszcze przed ślubem) i kasy do kieszeni obcym wkładać. Mam swoje 4 kąty, mieszkam w miejscu które sobie wcześniej obcykałam, nie biorę pod uwagę czarnych scenariuszy, bo to bez sensu, skupiam się na tym co pozytywne i jest dobrze. W chwili obecnej żyję tylko z jednej pensji (dwójka dzieci jak z resztą wiesz :)), bo jestem na urlopie wychowawczym i przyznam, że jest bardzo ciężko, ale mamy pomoc ze strony całej rodziny. Sytuacja delikatnie ulegnie zmianie jak tylko do pracy wrócę.