Ja mialam takie stany lekowe od ok. tygodnia po urodzeniu przez 2 tyg.( ostre,kiedy bylam pewna ze on nie oddycha, jest siny i w ogóle umrze) potem bylo coraz lepiej, ale ataki paniki jeszcze powracaly. To jest nerwca natręctw, czasem wystepuje jako objaw towarzyszacy depresji poporodowej. Przeszlo calkiem jak maly mial juz pare tygodni,ale i tak kontrolowalam czesto czy oddycha. Mysle ze sie od tego uwolnie jak bedzie mial co najmniej rok:/To bylo straszne, myslam ze zwariuje:/ Najgorsze ze nie ma sie nad tym kontroli, nagle zaczynasz wariować i nie da sie nic zrobic:/ Jak chcesz to napisz mi na priv. to bardziej szczegółowo opisze.

Ps. sceny wojny, trupy i wypadki tez miałam przed oczami bez powodu:/ Jak facet do mnie nie dzwonił, albo nie odbieral to widzialam go np. pod tramwajem itp. i wpadalam w panike ze to sie zdarzylo naprawde.

Też miałam na początku coś w tym stylu, może nie budziłam się z krzykiem, ale budziłam się cała zlana potem i od razu leciałam do łóżeczka małej, żeby sprawdzić czy aby na prwno oddycha i czy wszystko jest ok... Straszne sny też były, różne dziene schizy że właśnie facet mnie pobił, ktoś z rodziny miał wypadek, trupy, wojny itp... Na szczęście minęło, chociaż nadal jak mała śpi to upewniam się czy wszystko z nią ok a w nocy reaguję na najmniejsze piśnięcie czy ruch małej, no ale nie podchodzę do tego w tak paniczny sposób jak kiedyś.

W kazdym razie to jest przekopane, mialam super ciaze a po porodzie w ogole sie nie moglam cieszyc dzeckiem przez jakis czas, bo mialam takie jazdy:/

Ja miałam tak, że się przebudzałam i szukałam dziecka..tak jak bym przy nim usnęła karmiąc piersią...a mały w tym czasie smacznie spał u siebie oczywiście w mini wyrku :) Ostatnio mój M dłużnej oglądał tv i jak przyszedł poprosił mnie, abym się posunęła..a ja zaczęłam do niego krzyczeć, ze najpierw muszę dziecko odnieść do pokoiku, ze nie mam jak się przesunąć, bo mały leży koło mnie ...dziecko oczywiście smacznie spało u siebie :) Sny od kilku tygodni też mam dziwne..