Pamiętam tylko takie dziwne uczucie, z jednej strony ulga, że nie noszę już tego ciężkiego brzucha, a z drugiej... tęsknota za jego towarzyszem, bo mimo wszystko wciąż ktoś ze mną był, a teraz jestem całkowicie sama. Jakiś czas to trw, zanim się znowu do tego przyzwyczaję i z  tym pogodzę.

nie poniewaz nawet w ciazy nie  uwazalam z dziwiganiem w ciazy itp..

gdybym nie miałą cesarki to bym nie uważała :P

Ja musiałam uważać bo miałam nacinane krocze, każdy nieodpowiedni ruch mnie bolał i bałam się, że mi sie rana rozwali. A co do samego brzucha, pamietam tylko wielka ulgę, ze już nie muszę na siebie uażać i bać się że np. w cos uderzę, spadnę itd.

W końcu mogłam spać na brzuchu!