Był cały czas, normalnie, bez nerwów, przy cięciu widział sobie wszystko i trzymał mnie za reke,potem od razu poszedł z połozną, przeciął pępowinę,podał mi ja a potem poszedł z nią i połozną jak mnie szyli.

Mój wytrzymał do samego końca. najpierw dzielnie masował mi lecy, bo miałam bóle krzyżowe, rozmawiał ze mną i podnosił na duch a ostatecznie przeciął pępowinę. Nie wyobrażam sobie porodu bez niego. Mam nadzieję, że teraz też będzie ze mną taki dzielny

moj pomagał. Bardzo. Podawał butelke z wodą, a pod koniec awet sam trzymal jak juz nie mialam sil :P, wachlowal zeszytem, podpierałam sie o niego w roznych pozycjach, pomogl dojsc i wrocic z ubikacji.. rozmawial. Po prostu był. Informował co tam sie dokładniej dzieje :D No i wreszcie przeciął pepowinę :) Potem poszedł z córią na badania i wrócili do mnie. Byliśmy sobie tak przez 2 godziny. Tylko w trójkę.. Cudownie ;)

Moj mąż tez sie dzielnie zachował. Wachlował mnie teczka przez 2 godziny, podawał pić i mówił jak mam oddcychac (czym mnie akurat troche denerwował) Widział jak sie męcze i płakał ale jak już zobaczył nasza dzidzie to sie rozbeczał na maxa i powiedział że uwierzył w miłość od pierwszego wejrzenia:) A jak było juz po wszystkim to mówił że chce jeszcze raz:)

mój kochany wytrzymał od początku do końca, co chwilę pytał czy czegoś nie potrzebuję, trzymał za rękę, a jak już było po wszystkim, to dumny przeciął pępowinę ;P chociaż na początku ciąży mówił, że raczej będą go z porodówki wynosić, bo nie wytrzyma, to później jednak stwierdził, że nie było aż tak źle...

Mój mąż mógł wejść na sale gdzie miałam CC ale nie zdążył. Później mała przewieziono do GCZD to widział ją w inkubatorku, a potem czekał 3,5 godz jak trwała operacja małej.

Pogamagal, byl wsparciem, wzruszył sie na widok syna, płakał z bezsilności ze nie moze mi pomoc w bolu. Ciężko to przeżył, nawet nie wiem czy nie gorzej ode mnie.