Unikać takich miejsc i sytuacji. Dziecko bez powodu nie płacze, może ma jakąś traumę, może pamięta o czymś o czym nie wiesz lub nie zdajesz sobie sprawy jak to na niego wpłynęło? Potrzeba spokoju i czasu żeby mógł zapomnieć.

Nic nie doradzę. Też mam takiego dzikusa po dziś dzień w sumie.. Tzn. od 3 do 13 mż moja bała się dosłowanie każdego, nawet, gdy przechodnie na ulicy na nią spojrzeli.... masakra. Ograniczyliśmy wizyty u kogoś w domu, bo to zawsze było owiane wielką histerią, ale jak czasem gdzieś trzebba było wyjsc, no to trzeba- wtedy jakoś po godzinie już nie płakała, ale przez pierwsze pół, to była istna histeria, a już na wstępie kazdy wiedział, żeby nawet do niej nie podchodzic, a nawet najlepeij nie patrzec - hardcor :(.. Ponad to moja od zawsze jest bardzo "mamowa" i tylko u mamy jest jej dobrze. Tzn. było, bo jak mówię, niedawno się to nieco zmieniło i moja nie boi się już nawet obcych, czasem tylko się rozpłacze, ale już na prawdę rzadko i jak jest w nowym miejscu ewentualnie. Ale za to zawsze się wstydzi, musi stac koło mnie, albo siedziec na mnie zanim się oswoi z nowymi osoabami/miejscami i tak po pół godzince już w miarę bryka, ale tez nie tak, kiedy jest tylko ze mną i mężem.. Za to lekarzów boi się bardzo do dziś. Ostatnio miała szczepienie i tak jak zawsze był wrzask i pisk. Ale co, no zbadac jakoś trzeba. Na siłę, powierzchownie, ale trzeba :( Ja tylko Ją zawsze tulę i spokojnie tłumaczę, mimo, że niewiele słyszy. Lekarze sa zawsze zdziwni, bo rzadko się widuje dziecko tak płaczące. I tez cieżko Ją ubrac itd, a uspokaja się kiedy wyjdzie - wcześniej za chiny ludowe..
Tak więc nic nam nie pozostaje tylko przetrwac i przeczekac. Kiedyś na pewno się skończy, ale myślę, że nasze dzieci, to właśnie te, które jeszcze z zerówce płaczą za rodzicami.... obym się myliła ;)
Znam ten ból - dziecko kochane, nas boli, że tak ono się wiecznie męczy w tym małym zyciu, ale niewiele chyba da się zrobic :(

Wierz mi izzy unikam, jak ognia, ale wizyt w przychodni się nie da uniknąć. Eh, wiedziałam, że niewiele da się doradzić. Najgorsze jest to, że w takich sytuacjach sama często mam płacz na końcu nosa, głupia ;/ Arletka dziękuję za Twoja wypowiedź, poczułam się lepiej, choć trochę to egoistyczne ;)

Jeśli podchodzisz emocjonalnie do tego co się dzieje to nie powinnaś być z dzieckiem w takich momentach bo ono czuje/widzi Twój strach i sytuacja się pogarsza. Najlepiej gdybyś mogła wysłać go z kimś innym, najlepiej z tatą:)

ach moj tez sie boi ludzi,nie mozna sie do niego odezwac,a najgorzej u lekarza,bo tam trzeba sie rozebrac itd.masakra...,czy to kiedys minie???????