Może nie aż tak (nie bała się pukania, ale wstydziła się obcych, zasłaniała oczy, albo udawała, że śpi), ale też miała etap mamin cycka. W sumie nadal ma. Jak muszę gdzieś wyjść sama, to mąż musi ją czymś zająć, żebym sprytnie się wymknęła, jak zobaczy, że wychodzę, to jest ryk (choć jest coraz lepiej, więc na pewno wyrośnie).

Do kibelka czy kuchni chodzi za mną (można to wykorzystać na naukę np. siadania na nocnik). Właściwie o ile nie siedzi w łóżeczku to chodzi za mną, chyba, że zabawa ją zajmie bardziej. ;)

Taki wiek, dziecko boi się, że gdzieś znikniesz i nie wrócisz. Z czasem zajmie się bardziej zabawą, nie straszyłabym dodatkowo, jeśli może pójść z Tobą niech idzie, przejdzie mu.

Mój tak się nie zachowuje ale wiem że dzieci w tym wieku często chodzą za mamą krok w krok:)

Może czegoś się przestraszył? Może zostawiałaś go z kimś niedawno i coś się zadziało przez co dziecko jest teraz wystraszone?
Sądzę, że uciekając przed nim i ignorując nie polepszysz sytuacji. Postaw się na jego miejscu, czego chciałabyś od matki gdybyś była przerażona?
Ja bym przytulała dziecko, pokazywała że jestem, że nie ma powodów do obaw, że nic złego się nie stanie. Aż dziecko utwierdzi się w tym przekonaniu i przestanie bać.