Tak. Myślę o tym codziennie. Jestem tego świadkiem. Bardzo bliska mi osoba nie może mieć dzieci. Masz rację, jest to dramat. Pustka nie do wypełnienia. A ja nie potrafię Jej w żaden sposób pomóc. Tylko być i wysłuchać zawsze i o każdej porze.

Oczywiście serce mi pęka na samą myśl to tym ,że są kobiety na świecie które oddałby wszystko by zostać mamą. Jak i również są takie dla których ciąża i dziecko nie ma znaczenia.

W tej ciąży (pierwszą straciłam w 12tc) myślałam maniakalnie czy wszystko ok, zamartwiałam się i stresowałam ( chyba przez to moje dziecko jest teraz takie nerwiste ,hihi),normalnie przez ponad pół ciąży przed USG miałam odruch wymiotny. A po porodzie ciągle widzę wszędzie zagrożenie dla dziecka, przemyslałam i przewidziałam już miliony czarnych scenariuszy z różnymi sytuacjami i jak im zapobiec, non stop myślę czy mała jest zdrowa,najedzona, czy nic jej nie boli..Tak tak,ponoć to isę nazywa syndrom pierwszego dziecka i przez pierwsze pół roku jest nasilone na maxa...