Mój mąż ma synka z poprzedniego małżeństwa - nie mieszka z nami ba nawet na weekendy nie przyjeżdża do nas. Raz na jakiś czas udaje nam się go wyrwać na cały dzień lub chociaż kilka godzin. Chłopaczek zawsze wtedy mówi mi, że jest najszczęśliwszy przy nas bo my po nim nie krzyczymy i nie podnosimy głosu na niego ale coś mu tłumaczymy(!!!) i że czuje się sobą przy nas, a do mojego męża potrafi sam podejść i chwycić go za rękę i powiedzieć, że go kocha. Poczułam, że zbudowalismy razem silną więź i boję się tego zniszczyć lub ochłodzić. Jego matka niedawno sama urodziła mu braciszka, ale syn mojego męża nie podszedł do tego jakoś drastycznie, na prawdę jest mało związany z matką, ponieważ ona głównie krzyczy po nim (bo taki podobny do ojca!) a problemy rozwiązuje kupnem drogich zabawek (stać ich). Boję się, że gdy mu powiemy Młody będzie zazdrosny, odizoluje się ode mnie lub męża, albo zniesie to w średnio przyjemny sposób. Wiem, że jest jeszcze wcześnie, ale kiedyś w końcu ten czas nadejdzie! Mój mąż jak to typowy facet nie widzi najmniejszego problemu, czy ja też powinnam patrzeć na to bezproblemowo? Nie chcę niszczyć żadnej więzi wybudowanej z młodym, chcę by dalej był najszczęśliwszy w te krótkie chwile które możemy z nim spędzić...