Urodziłam późno, odurzona relanium padłam jak kawka. Rano przywieźli mi Filipa i stało się! Mój syn. Najdroższa mi osoba na tym świecie. 

Cóż... W ciąży codziennie mówiłam do brzuszka, głaskałam, kiedy zaczęły się ruchy to już w ogóle świrowałam z radości. Też wyobrażałam sobie, że jak tylko Mała przyjdzie na świat to będzie tylko dobrze... Poród miałam dość lekki, moment położenia Wiktorii na brzuchu wspominam magicznie wręcz, ale... No właśnie. Wróciłyśmy w domu i był istny horror. Bywało, że całą noc mieliśmy z mężem nieprzespaną. Nerwy mi siadały, często wychodziłam z pokoju i wyłam z rozpaczy za ścianą. Miałam do siebie ogromny żal, że tak reaguję, czułam się jak wyrodna matka, bo przecież wiedziałam co oznacza macierzyństwo. Też odczuwałam strach, kiedy następował moment przewijania, czy robienia czegoś wokół Małej. Tak minął pierwszy miesiąc, a potem... Potem wszystko jak ręką odjął. :) Pamiętam pierwszy uśmiech... To mnie nim obdarowała i poczułam się z tego tytułu baaardzo wyjątkowo. :) Przełamałyśmy lody, teraz dużo "rozmawiamy"... To znaczy ja do niej gadam, a ona wydaje dźwięki w stylu "agu" rozściełając ślicznego banana na buźce. :) Moje serce skacze wtedy z radości - tak, teraz wiem, że kocham ją ponad życie. :) Dużo się nauczyłam w ciągu tych dwóch miesięcy i ciągle uczę. :) Moje dziecko daje mi najpiękniejszą lekcję życia. :)

tez pozniej bo mialam deprechę

W sumie u mnie, to było takie dziwne, bo od razu czułam instykt, kochałam dziecko w sumie od kąd je zobaczylam- gdy mi Ją położyli na piersi, to po prostu oniemiałam z zachwytu, miłosc mnie wypełniała i tak było przez kolejne jakieś dwa tygodnie.. Potem, nie twierdzę absolutnie, że przestałam kochac, ale dopadał mnie depresja, z racji ciągłego płaczu mojego dziecka : problemów z karminiem kiedy to i Ona i ja płakałyśmy, Jej placzu, gdy nie mogła zrobic kupki, Jej braku snu w sumie, Jej płaczu w ogóle - częstego stałego nie raz silnego. I moja bezradnośc. Mysli, że wszystko robię nie tajk, że nie umiem się Nią zając, że nie wiem jak Jej pomóc, że się nie nadaję. I w drugą stronę - że od porodu nie spałam, że nie mam po prostu sił, że kręci mi się w głowie, że jestem obolałym wrakiem.. Do pomocy miałam męża, ale On, jak i ja nielwiele o dzieciach wiedział. A inni? Jakoś nie kwapili się do pomocy nam eh :( Dużo przepłakałam, ale czaem na szczeście się mobilizowąłam, czytałam i dowiadywałam się co robic, co jest normalne, a co nie.. Druga połowa pierwszego miesica była bardzo ciężka. Na prawdę ciężka próba. Wtedy wypełniały mnie tylk bojaźliwe, egoistyczne i obwiniające mnie myśli.. Doszło do tego, że narzekałam, że to dziecko mi niczego nei daje poza płaczem, a ja tak się staram i nie wiem dlaczego tak jest :(. Z kazdym dniem jednak było ciut lepiej. Czasem i bywały po mału takie chwile radości i szczescia, wiadomo.. Potem Mała mniej płakała, ale my zamartiwaliśmy się bez końca, że jeszcze na nas nie patrzy, że nie skupia wzroku, że nie uśmiecha się do nas, że w ogóle bardzo razdko się uśmiecha, a przecież ma już 2miesiace.. aż płakałam i czekałam.. i oto pod koniec 3miesiaca wszystko zmieniło się bardzo - Mała zaczęła na nas patrzec i nawet odwajemnic uśmiechy! Jakie to było cudowne! Od razu zmartwień nie było brzuszek też już coraz lepiej sobie radził, Mała zaczęła regularniej życ. Było coraz lepiej i wtedy znowu poczułam, to co, co czułam na początku. Wtedy znowu wypełniała mnie miłośc. Znowu byłam matką i wiedziałam, co zawsze robic :) No, prawie zawsze :) Ale mam ogromny żal do siebie za tamten czas, ogromny... i potem cały czas, aż do dziś podświadomie pragnę to córce wynagrodzic...

jeszcze w ciązy nie byłam. ;p ale jak się młoda urodził to przez jakiś czas ta moja milość przestałą działać, ale to przez karmienie piersią które trwało po 4 godziny. przeszłąm na butle i miłość wróciła

Podczas ciąży w połowie jej trwania poczułam miłość do córki ale dopiero po porodzie taką wielką dopiero.

Moim problemem było to że bałam sie rozczarować, że z Lailą nie będzie ok że ją poronie, okaże się że serduszko przestało bić że jest chora tak ze nie będzie mogła funkcjonować po porodzie bałam się straty i nie dopuszczałam na początku myśli że muszę ją kochać.

już w ciąży to czułam, po porodzie jeszcze bardziej, ale chyba apogeum osiągnęłam gdy jeszcze w szpitalu mąż mój już jechał do domu i Malutka płakała a my nie wiedzieliśmy co robić i powiedział " nie płacz, nauczymy się ciebie, zobaczysz". tak mi to utkwiło w pamięci, wtedy poczułam taki ogrom miłości.

jakos w 17 tygodniu ciąży jak dostałam pierwszych plamień,wtedy dotarlo do mnie jak kocham moje dziecko i nie chcę i nie mogę jej stracić,od początku się cieszyłam ale jakoś dotarło do mnie wtedy,a jak już urodziłam to zalały mnie uczucia macierzyńskie

jak wrocilismy do domu ze szpitala. patrzyłam jak śpi i niedowierzałam, że to mój syn. z każdą minutą kochałam mocniej :)