TEORETYCZNE I TECHNICZNE PODSTAWY BADANIA
Badanie kardiotokograficzne jest badaniem biofizycznym polegającym na rejestracji częstości skurczów serca płodu z jednoczesną rejestracją czynności skurczowej macicy. Niekiedy wykonuje się także próbę farmakologiczną - tzw. test oksytocynowy (test stresowy). Badanie polega na podawaniu odpowiedniej dawki oksytocyny dożylnie we wlewie kroplowym lub przy pomocy pompy infuzyjnej podczas prowadzenia zapisu kardiotokograficznego. Zasada badania opiera się na fakcie, że skurcz macicy prowokowany przez oksytocynę powoduje różnego stopnia ograniczenia w przepływie krwi przez łożysko do płodu. Podanie oksytocyny pozwala ocenić wydolność łożyska w symulowanych niekorzystnych warunkach dotlenienia płodu, podobnych np. do warunków podczas porodu.

CZEMU SŁUŻY BADANIE?
Kardiotokografia służy do monitorowania stanu płodu w ciąży (zaawansowanej) i w czasie porodu. Przy jej pomocy można stwierdzić nie tylko, czy płód jest żywy (wysłuchanie akcji serca), ale można wykryć, a nawet przewidywać, zagrożenie wewnątrzmaciczne płodu wynikające z jego przewlekłego lub ostrego niedotlenienia. W sytuacjach położniczych, w których dochodzi do zaburzeń przepływu krwi przez łożysko do płodu np. z powodu niewydolności łożyska bądź z powodu ucisku sznura pępowinowego, kardiotokografia pozwala wykryć takie nieprawidłowości. Stwarza możliwość szybkiej reakcji zmierzającej do intensywnego nadzoru płodu lub, w zależności od okoliczności, do natychmiastowego porodu zagrożonego płodu.
Test oksytocynowy umożliwia ocenę wydolności łożyska, stanu płodu i pozwala na przewidywanie ryzyka w okresie porodu.