kochana, mialam identycznie, to nie poczatek depresji, to juz depresja, ale bez obaw, milosc do dziecka odczuwasz, ale jest przyćmiona ta depresją. Mi minelo okolo miesiaca. Na poczatku to tez czulam sie jak automat i w dodatku jak wynajeta opiekunka a nie matka co powinna kochac swoje dziecko. Masz murowane ze to sie zmieni, duzo spokoju, duzo spij, dziekco nieco podrosnie, da Ci pospac i bedziesz inną kobietą. Glowa do góry!

Powiedz o wszystkim swojej położnej jak przyjdzie do maluszka. To napewno jest depresja poporodowa. Ja teraz miałam podobnie. Tylko że mi pomógł mąż. Od razu zobaczył co się dzieje i to on pogadał z położną bo ja uparcie twierdziłam że nic mi nie jest choć ciągle płakałam. Depresja nie leczona prowadzi do śmierci albo matki albo dziecka albo obojga. Powodzenia. Trzymam kciuki za ciebie

Nie wmawiaj sobie żadnej depresji, a przede wszystkim nie czytaj głupot. Jeżeli masz możliwość to poproś męża albo kogoś bliskiego żeby zabrał dziecko na spacer. W tym czasie wykąp się, zrób makijaż i fryzurę, ubierz się ładnie. Zjedz coś dobrego. Poproś kogoś żeby zabrał Cię w Twoje ulubione miejsce. Zrób coś co sprawia Ci przyjemność. Większość kobiet spotyka to co Ciebie. Mnie także, Filip jest coraz większy, a ja ciągle nie czuję się jak matka. Raczej jak opiekunka. Czasami wydaje mi się, że mam psychozę. Ostatnio mały był chory, masakra jakaś po prostu. Kupę robiłam na raty, bo tak się darł! Myślałam, że wyjdę z domu i nie wrócę. Gdyby nie wsparcie męża nigdy w życiu nie dałabym sobie rady. Radośniejsze dni są przed Tobą, na razie będzie zasrane, zarzygane i sennie. Trzymam kciuki za Ciebie.. i za siebie :)

Nawet mi się nie wasz myśleć o beby bluss bo naprawdę w to wpadniesz!!! ZROZUMIANO? To co przechodzisz to normalne nie martw się musisz się ze swoim malcem poznać na wzajem. Niedługo będziesz instynktownie wiedziała,ze ten płacz to głodny ten to marudny ten to senny. Wszystko powoli bez pośpiechu i bez nerwów bo mały to wyczuwa. Zestresowana mama to zestresowany dzidziuś. Ja też płakałam ale to hormony tobą rządzą!!! Ciężko wstać w nocy wiem ale jak sobie zorganizujesz pokój to z zamkniętymi oczami przewiniesz dziecko :D Euforii nie było przez 2 miesiące teraz jak mały ma ze mną kontakt wzrokowy czuję,że jestem mamą. Początki karmienia miałam takie same MAks wolał butelke wiec dostawał moje ale z butelki teraz podrósł jest bardziej sztywny i domaga się tylko cyca. Małymi kroczkami dojdziesz do wprawy nie stawiaj sobie zbyt wysoko poprzeczki bo sama robisz sobie krzywdę. Wiem,że szwy bolą jak cholera ja jeszcze miałam przeziębiony pęcherz na dodatek. Jak padasz z sił poproś kogoś o pomoc nawet te 2 dni dają sporą ulgę. I nie zapominaj,że jesteś kobietą i też potrzebujesz czasu dla siebie. Zrób sobie długą kąpiel oddziel się od małego chociaż na 3 godz. POWODZENIA :D

Normalne kochana nie przejmuj sie . dlamnie porod to byla trauma poza tym wszystko boli,,,wszystko jest nowe dla ciebie...ja rowniez mialam tak ze siebalam i jak nie musialam to go zabardzo nie ruszalam byle sobie slodko spal...bylam wyrabana porodem i z 2 tygodnie dochodzilam so siebie zeby sie porzadnie zaczac cieszyc synkiem. bedzie dobrze jak odpoczniesz troche i hormony poluzuja. nie wmawiaj sobie nic postaraj sie odpoczywac jak najwiecej. a reszta przyjdzie sama. jak sie usmiechnie do ciebie jak sie wyspisz przyzyczaisz do tych obowiazkow bedzie dobrze :*:*:*niema co sie nakrecac..chybA ze to bedzie dluzej trwalo to trzeba pogadac z lekarzem.