Koniec zwolnienia, idę dziś do pracy, na noc. Pogoda do spania a nie do pracy, co zrobić:( pracować trzeba.

 Dzieciaki nadal ugilane do żłoba nie pójdą, ominie je impreza choinkowa, a ja się nie wyśpię.

 Poniedziałek oczywiście rozpoczęty kłótnią z Tomaszem, trzeba sobie jakoś czas uprzyjemnić.

 Adaś nadal gryzie wszystko i wszystkich, ugryzł Miśkę ona w płacz i biegiem do taty. Dlaczego nie do mnie, bo na mnie sie obraziła - nie chciała mnie słuchać i zejść z wiadereczka to je jej zabrałam.

 Dobrze, że weekend w miarę udany, Dominik był na przepustce i obyło się bez wybuchów złości i awantur o byle głupotę. Jest ogólnie spokojniejszy i bardziej nad sobą panuje. Wieczorem jak go odwoziłam zrozumiałam dlaczego autorzy horrorów tak chętnie wybierają szpitale psychiatryczne jako tło akcji. Szpital znajduje się w takim dużym parku-lasku, wieczorem jest  tam strasznie ponuro zwłaszcza, że cały śnieg sie roztopił. Całą drogę do pawilonu w którym jest Dominik czułam się jakbym była na cmentarzu, a nie w parku, pod skórą czułam mrowienie i to wrażenie jakby mnie ktoś obserwował wrrr            Najgorsze jednak było to, że w nocy miałam jakies jazdy - "ktoś" się za mna przyplątał. Może stąd ta kłótnia i moje rozdrażnienie?

 I jeszcze te święta, jak tu sie z nich cieszyć jak kasy brak, no jak? Będzie bardzo skromnie pod każdy względem. Normalnie wymiękam