kochana, przykro mi, to po pierwsze, a po drugie, mysle ze lekarz rodzinny to za slabiutko, Idz na badania ekg i inne takie, nie znam sie za bardzo na tym, ale skoro zdrowie fizyczne powoduje braki w zdrowiu psychicznym (te lęki o zaslabniecie gdy bedziesz sama) to naprawde warto cos z tym zrobic. acha...i zwroc szczegolną uwage na to co jesz i pijesz...moze tu tez tkwi problem? naszą maszynę nalezy dobrze odzywiac zeby dzialala. buziaki

Jak dla mnie depresja poporodowa. Nie musi "wyjść" od razu po porodzie. Idź do psychologa, to żaden wstyd. I zabierz ze sobą męża, żeby wiedział jak ma Cię wesprzeć.

Daję sobie radę sama,choc czasem jest ciężko.Bardziej się boje o zdrowie fizyczne.

Kochana na pewno jesteś świetną mamą i nie masz się czego bać. Może święta trochę podbudują Cię psychicznie. Trzymam kciuki i myśl pozytywnie kiedy tylko możesz.

Dzięki dziewczyny,spodziewałam się innych odpowiedzi.

A co do świąt,tak bardzo jestem szczęśliwa że zaraz święta,nasze pierwsze święta razem.
Dodam że mała to cycek mamy.

Bardzo często depresja daje o sobie znać właśnie osłabieniem fizycznym. Lekarka pierwszego kontaktu, jak po podstawowych badaniach było wszystko ok, to wysłała mnie do psychologa (byłam pół roku po porodzie i nie miałam żadnych poza ogólnym osłabieniem dolegliwości) i dopiero po jego konsultacji szukali dalej.

Agix i jak to sie skonczylo?

Aż głupio się przyznać. To przez chrapanie mojego chłopa. Kiedyś (przed porodem) nie było z tym problemu, zawsze spałam jak zabita i żaden hałas mi nie przeszkadzał. Odkąd urodziła się Ola, mam bardzo lekki sen i chrapanie Łukasza wybudza mnie i to z niedospania. Nie zabijajcie mnie śmiechem, ale przy nim ryk startującego Boeinga to czuły szept kochanka. Ale poważnie to o wiele rzeczy, któreś opisała pytał mnie właśnie psycholog. Wiesz wizyta to godzina i parę złoty (na NFZ nawet nie licz), ale jeśli to depresja to im szybsza fachowa pomoc tym lepiej.

napisz do mnie na priv

I dobrze, że napisałaś o tym tu a nie na blogu. Masz depresję a te wszystkie duszności i arytmia to nerwica. A że jej nie leczysz, daje Ci ona w kość coraz bardziej. Najgorsze jest to, że Ci samo raczej nie przejdzie. Nie wiem jaki masz stosunek do lekarzy psychiatrów, ale co Ci mogę poradzić to to, żebyś do takowego się udała. Żeby nie było, to sama leczę depresję i panikę lękową. I to dość skutecznie. To jest taka sama choroba jak inne i pozwól sobie pomóc. Najgorsze jest podejście ludzi, że psychiatra to lekarz dla wariatów. Oki. Są tu takie mamy, które tak zapewne myślą. A to jest choroba która dotyka co drugą z nas i głupotą dla mnie jest taki tok myślenia, zamiast szukania pomocy i leczenia się. Dlatego polecam. Niejedna z nas dzięki lekom funkcjonuje normalnie. A połowa się nie przyzna bo wstyd, dla mnie z resztą niezrozumiały. Oczywiście możesz iść do kardiologa. Mój stary na takie objawy jak Twoje leżał w szpitalu i wyszło w końcu to co mu mówiłam wcześniej. Możesz dalej próbować wstać sama ale długa droga przed Tobą a jeśli to będzie depresja- wróci ze zdwojoną siłą. W tym temacie żyję już kupę lat i jedno czego żałuję to fakt, że próbowałam sama stanąć na nogi. Teraz mam za swoje i na lekach pozostanę do końca życia pewnie. U Ciebie jest ta szansa, że Ci przejdzie po leczeniu na zawsze.