Dużo prawdy jest w tym co piszecie. Nie wiem, ale możliwe, że tak jest. Strach przed tym, że będę sama. On jako człowiek jest bardzo kochany. Kocham go i jestem z nim szczęśliwa. Ogranicza mnie to, że jest młodszy i muszę na niego czekać. Ale moje pytanie raczej brzmiało czy któraś może miała lub ma podobny problem. Nie narzekam na niego co chwilę bo na portalu nie było mnie chyba z rok. Więc nie wiem, ale może mylicie mnie z kimś innym. A ja cieszę się, że ma pasję. Mój poprzedni partner nie miał żadnej. Był leniem. A on za to jest zupełnie inny, ale mam wrażenie, że to już przestaje być normalne. Mam 24 lata. Nie uważam się za ładną. Choć nie spotkałam się ze zdaniem bym była brzydka. Natomiast nie mam czasu, nie mam możliwości znalezienia sobie mężczyzny. Tym bardziej takiego który byłby poważnym, dojrzałym mężczyzną. Nie mam internetu w domu, teraz pisze od chłopaka. Znajomych garstka a większość z innych miast. Wiadomo, że to mój problem, ale kocham go i nie pamiętam bym na niego narzekała. Jak już to na mojego poprzedniego partnera. Ojca dziecka i mojego byłego męża. Ale z nim to był koszmar. Bicie, wykorzystywanie. Od 1,5 roku jestem w związku z nowym mężczyzną. Student. Z tamtym byłam 8 lat. Chcę się realizować. Założyć rodzinę. Niestety życie kopie mnie w dupę. Chciałabym z nim bo go kocham, ale nie wiem co z tego wyjdzie. Łudzę się, że może jednak, ale pewne jest to, że na realizacje nawet namniejszych planów muszę czekać nie mniej jak 2 lata.

No możliwe, że były to święta. Nie pamiętam. W każdym razie uważam, że nie tylko ja nie akceptuje siebie. Możliwe, że wiele przede mną. Każdy jest inny. Nie chcę tu zmieniać tematu. Co mi da informacja czy inne mają tak samo a może podobnie? Gdyby nic nie dawało to po co ten portal? Po co mamy pytają co robić w wielu wypadkach? Po co zadają pytania? Bo liczą się ze zdaniem innych. Ja nie mam zamiary kierować się waszym zdaniem, ale interesuje mnie czy są kobiety w podobnej sytuacji. Nie twierdzę, że jesteś złośliwa, ale uważam, że mam prawo do zadawania pytań. Takich czy siakich. I jeśli komuś nie odpowiada to to nie musi odpisywać. I nie uważam by było ze mną tak źle bym musiała iść do psychoterapeuty. Co mu powiem? Że nie mam czasu na randki, na spotkania itd? Trudno. Nie uważam by ze mną było coś źle i nie potrzebuje porad dotyczących mojego związku. Pytanie miało na celu poznania waszej opinii typu czy czasami nie przesadzam. Nie rozumiem po co chcecie oceniać moje życie i to co tu piszę. Jeżeli wam się powodzi itd...super i gratulacje. Ja nie siedzę i nie płaczę. Jedynie pytam. Jak kobieta kobietę, matka matkę. Jeju:)