Syndrom pustego gniazda to naturalna reakcja na opuszczenie przez dorastające dzieci rodzinnego domu. Towarzyszy temu smutek, przygnębienie, a nawet ból po stracie. Uczucia te wynikają z zamknięcia pewnego etapu w życiu i są jak najbardziej naturalne.

 

Nie należy się ich obawiać, lecz pozwolić sobie na ich przeżycie. Da to szansę na zakończenie etapu obecności dzieci w domu i rozpoczęcia nowego, związanego z jego opuszczeniem. Ma on też swoje plusy - teraz rodzice mają więcej czasu na realizację swoich zainteresowań. Wiele osób odszukuje wtedy swoje marzenia i je realizuje. Zaczyna czerpać radość z tego, że dzieci usamodzielniają się i dojrzewają, a także dumę z tego, jakie są. Rodzice, pozwalając dziecku na samodzielny rozwój, dają mu to, co niezbędnie i potrzebne do życia - poczucie, że jest w stanie żyć w świecie, że sobie poradzi.

 

Obserwując bieliki, staliśmy się uczestnikami ich rozwijania się, a rozwój oznacza opuszczenie gniazda. Gdy patrzę na te piękne ptaki, myślę, że rodzice mądrze przygotowują młodzieńców do samodzielności - karmiąc dopóty, dopóki jest to konieczne, ucząc zapewniania sobie pożywiania, pozostawiając wtedy, kiedy ich obecność nie jest już niezbędna. A co z nami, świadkami tych wszystkich zmian? Może czas na własne zmiany?

Magdalena Sowińska, psychoterapeuta

http://wiadomosci.onet.pl/prasa/slowacy-w-hotelu-mamy/drkwz0

Po mojej wyprowadzce nie, ale jak siostra sie wyprowadzila to juz tak. Widac, ze tesknia mocno, ale z drugiej strony od pazdziernika zachowuja sie jak mlode malzenstwo;)

Przydalaby sie druga podróż poślubna. Dobrze, ze maja siebie. To wspaniałe.

Zdecydowanie nie, wręcz odwrotnie..

Ale kiedy opuszczałam dom, mieli też jeszcze moją 7letnią siostrę (ja miałam 17lat) hehe jednak zapewne kiedy i ona się wyprowadzi, nie zrobi im to ... ;)

Ja mam wrażenie że moi teraz używają życia, bo mieli nas dość wcześnie, więc jak pozbyli się moli z domu to teraz mają czas na wszystko :)

Raczej nie, ogólnie mówiąc moi rodzice za bardzo sie nie przejmowali tym co się ze mna dzieje, dopiero jak już sami byli starzy i urodzł się Alek to im sie odmieniło. Moj ojciec kiedyś nigdy nie zadzwonil, nie interesowalo go w ogole co się ze mną dzieje, a teraz ciągle"kiedy przyjedziecie"? Ale postanowilam sie mścic sie na nich za ich glupote, więc nasze relacje są teraz dobre.

Ogólnie moi rodzice byli bardzo zagubieni życiowo i zmądrzeli dopiero ok. 50- tki.

raczej nie maja mojego jednego brata bardzo blisko i pomagaja zajmoać się wnukami :) 

Przechodzili cos podobnego jak bylam naxstudiach a brat w internacie ze nas nie bylo..brat tylko w weekendy... troche sie przelamali jak wrocikam to male zmiany byly widoczne;) i dobrze ile mozna ...

Na poczatku tak. Teraz mija 10 lat odkad sie wyprowadzilam wiec juz.mamie przeszlo, tacie chyba tez :) smiejemy sie nawet ze jakbysmy mieli razem znowu zamieszkac to szybko bysmy oszaleli :) pozatym mamama brata na miejscu u siebie