Do roli matki czuję się gotowa tylko dlatego że życie mnie nauczyło i zmusiło szybciej dorosnąć. Jedyne czego żałuję to faceta z którym będę miała dziecko. Jest totalnie nie odpowiedzialny.

Z tego co mowi, to jest gotowy, widac, ze sie bardzo cieszy, ale wszystkie obowiazki spadaja na mnie, on jest troche leniwy, widac u nas wyrazny podzial zajec, co wczesniej oczywiscie nie robilo zadnych klopotow, teraz mam trudnosci, a on mimo tego ze go prosze aby mi pomog, to "machnie reka" albo powie, ze pozniej, albo za chwile a i tak tego nie zrobi. On nie jest zly, tylko nawet rozmowy z nim o tym ze trzeba mi pomoc nic go nie ruszaja:( Nie chce jemu narzekac, czy obarczac dodatkowa praca. Mam nadzieje ze ten pesymizm mi przejdzie :)

myślę, że Twoje wątpliwości są normalne. mam podobnie - raz nie mogę się doczekać aż mały wyskoczy z brzucha i będziemy prawdziwą rodzinką, a raz ogarnia mnie strach, że sobie nie poradzę, że może trzeba było jeszcze zaczekać, że może nie wyszaleliśmy się... a teraz to już tylko obowiązki... i do tego jeszcze trzeba urodzić... ;) nie wiem, czy jestem gotowa. ale już za późno. mały tak czy siak w maju wprowadzi się i stanie się całym naszym światem. będzie dobrze :)

Wstyd mi bylo na ten temat z kimkolwiek rozmawiac, maluszek byl planowany... glupio byloby mi mowic teraz, ze jednak nie jestem gotowa, skoro to tylko stan przejsciowy.

Czuje sie gotowa i nie mogę się doczekać naszego szkraba ;))

A odpowiadajac na pytanie, to jestem gotowa na macierzynstwo. Mimo to, ze to byla nasza wspolna swiadomie zaplanowana ciaza i nie moge sie juz naszego chlopczyka doczekac to czasami mnie zimne poty oblewaja ;-)
Dziecko nie rodzi sie z instrukcja obslugi, wszystkiego sie powoli nauczysz. Zaloze sie, ze wszytkie Mamy maja lub mialy chwile zwatpienia. Glowa do gory dasz rade. Wazne zeby dzidzius byl kochany i otoczony miloscia a wszystko inne samo sie ulozy.

w sumie widzę że jesteśmy z tego samego wieku :) jeżeli chodzi o rolę matki nie wiem czy jestem na to gotowa- nie dociera do mnie fakt że już niebawem ją zostanę ale to wszystko nie zmienia faktu że bardzo pragnę tego dziecka, odliczam dni do porodu. Nie mogę się poprostu już doczekać choć wiem że napewno na początku będzie ciężko.Mój partner jest o niewiele straszy odemnie nie miał nigdy styczności z takim dzieckiem ale codziennie tłumaczy mi że jakoś sobie poradzimy. Moja ciąża nie była planowana, wywróciła mój swiat do góry nogami.Musiałam zawiesić studia, zrezygnować z kilku rzeczy. Grono znajomych sie pomniejszyło.Przestałam czuć sie kobieco.. ugrzęzłam w domuu. Nawet najprostsze czynności czasem sprawiają mi problem.Za dużo też panikuje... ale co zrobić ;)) Nie ma odpowiedniego wieku na bycie matką. Każda kobieta inaczej dojrzewa , patrzy na świat w innych superlatywach. Myśle że ta gotowość przyjdzie dopiero po porodzie- wtedy nie będzie wyjścia ;)