Ja mam cały czas obawy jeszcze teraz jak wyszła mi cukrzyca z która nie bardzo sobie radzę ,do porodu będą nerwy i stres

Niestety aż do porodu :(

To zależy u kogo, jak ktoś jest znerwicowany to ma większy problem. strach chyba jest do końca tylko na początku jest gorzej ze względu na ryzyko, z drugiej strony im późniejsza ciąża tym większe przywiązanie do dziecka, więc strach jeśli jest jest gorszy. Ja miałam największy strach jak się nie ruszał przez dłuższy czas. Ale to wszystko nic w porównaniu ze strachem jak już się urodził, przed chorobami, że coś mu się stanie i przed sids:/

Ja miałam i długo po. Przy każdym przeziębieniu czy innej chorobie.

W ciazy z pierwszym synem panikowalam strasznie. Bardzo sie balam tym bardziej ze mialam za soba poronienie (serduszko przestalo bic). W drugiej juz troche mniej ale jednak w obu do samego konca sie balam. Mialam takie mysli co by bylo gdyby... odrazu staralam odsunac od siebie takie mysli ale nie bylo latwo.
W sumie to tak jak dziewczyny pisza. Strach o dziecko jest i bedzie zawsze.

W pierwszej ciąży jakoś mniej , a o drugą znowu się staraliśmy o bałam się myśleć nawet , że mam dziecko w brzuchu . Czekałam z wyprawka do ostatniej chwili, a.potem bylam i jestem straszliwie przewrazliwiona na punkcie syna

A po porodzie strach wcale nie maleje.

No u mnie bylo do konca i dalej jest. Przed kazdym usg strach czy nie wyjdzie nic zlego, przy kazdym przeziebieniu czy nic sie nie stanie. I do samego rozwiazania wszystko przebiegało prawidłowo. A porod byl ciezki , maly nie oddychal , Jeszce mi go wypchali od góry ( i chyba wtedy uszkodzili nadnercze - moje przypuszczenie). I teraz ma prawie 5 miesiecy i caly czas sie boje o niego.

To jest calkowicie normalne moim zdaniem , mi moje zmartwienia odstawia na bok jego uśmiech :) :)

Oby tylko do porody :) corka ma 3 tygodnie a nadal sie martwię

Nie mam zdrowego podejścia do ciąży, bo straciłam 3 dzieci... Więc trudno mi być wyznacznikiem. Ale tak, bałam się do porodu. Bo 1 dziecko urodziłam. Zaszłam w ciążę po stracie w 12 tygodniu. I do 12 tyg drżałam, nie mogłam funkcjonować. Na każdym badaniu musiałam mieć USG z bijącym serduszkiem żeby się uspokoić. Później kiedy granica wcześniejszego poronienia minęła jakoś się uspokoiłam. Strach był zawsze, nawet jak córcia się urodziła i dziś, ale już nie taka panika, i paraliż. Teraz jestem po kolejnych 2 poronieniach pewnie kolejna ciąża to będzie jeden wielki lęk, choć mam nadzieję, że uda mi się zachować spokój. Myślę, że lęk towarzyszy każdej mamie, od ciąży po całe życie dziecka, to taka niesłychaną cecha każdej matki. Tylko niektóre lepiej sobie z nim radzą, inne on paraliżuje. Życzę ci serduszka pełnego nadziei, i ukojenia, napewno wszystko będzie dobrze. :*