Mój jest jeszcze za mały, ale na cudze dzieci, które były pod moją opieką oczywiście. 

Zdarzyło mi się ostatnio, jak Mała przez 2 tygodnie ząbkowania miała kurwiconerwice i była nie do zniesienia. Wszystko wymuszała histerią itd. Tylko to raczej nie był krzyk, co podniesienie głosu, ale i tak nie jestem z tego bynajmniej dumna. ;/

Codziennie po kilka razy - chyba jedynie dzięki temu nie poraził go prąd, nie wylał na sebie wrzątku i inne ciekawe historie a moje histerie.

Nie bardzo, ale czasem krzyczę.

Ogolnie staram trzymac nerwy na wodzy, ale bywaja takie momenty, ze nie wytrzymuje i krzykne. Nie lubie tego robic bo ucze tym samym tego, ze dziecko pozniej krzyknie na mnie. Jesli juz krzykne i sprawa sie uspokoi to siadam i tlumacze Poli dlaczego tak sie zachowalam. Nigdy nie zostawiam sprawy bez wyjasnienia.

Mi tez sie zdarza i tak jak Wabiczek, dumna z tego powodu nie jestem.... Ale czasem muszę Bo Filip normalnie nie zrozumie, mogę gadac 100 razy łagodnym głosem i nic, jak krzyknę - dziecko-anioł... Ech... 

jeszcze nie. :)

krzyknąć nie, ale powiedzieć coś w nerwach ze złością tak..

baaa.norma jak robi cos czego mu niewolno(lub jej)to krzykne,albo jak po raz enty cos tlumacze a to jak grochem o sciane, teraz ma czas ze jak ja sie uniose to wpada w lament ide sobie i go zostawiam...bo wiem ze on tak to robi na pokaz

Nie na swoje, bo jeszcze go nie mam ale na siostrę ;) Czasem nic innego nie pomaga niestety.