współczuje bo wiem co czujesz... mam tak samo nic mnie nie cieszy, i dodatkowo dochodzi przerost ambicji nad możliwości bo ciągle mi mało, dosłownie wszystkiego. A że sama sobie dobrze radzę i wszystkim to udowodniłam nieraz z każdym swoim problemem do mnie idą a ja ze swoimi nie mam się do kogo zwrócić. też chciałabym dla wszsytkich jak najlepiej ale powoli się tego oduczam. Jak mówię ze mam problem z czymś to każdy że co tam poradzisz sobie albo wyolbrzymiam sprawę. wszyscy dziwią się mi że marudzę czy jestem niezadowolona ze swojego życia bo przecież "mam wszystko" też nie wiem jak się nauczyć cieszyć drobiazgami, jak to inni potrafią nie wiem może to jakaś depresja :P

szczzescie to rozwniez byc szczesciem dla kogos. mozesz być szczesliwa ze potrafisz dla tylu osob byc wsparciem. módl się i rób swoje. ciesz sie wlasnie z tych malych codziennych rzeczy i sprobuj znalezc czasna swoje pasje. buziaki

Zacznij żyć swoim życiem. Ci wszyscy ludzie o których piszesz są dorośli i sobie poradzą. Trochę zdrowego egoizmu i od razu będzie lepiej:)

Moje życie to również moja rodzina,nie potrafiłabym im odmówić pomocy jakiejkolwiek,czułabym się na pewno gorzej.

Zazdroszczę takiego ojca, naprawde, mój to przeciwieństwo Twojego,zawsze ostatni do roboty a pierwszy do picia.Nigdy nie usłyszałam nic miłego od niego,zero dobrych,ciepłych,budujących słów.Teraz jak już został sam,bo wszyscy dorośliśmy to zabiega o względy,ale z marnym skutkiem bo tylko dwoje z nas chce miec z nim jakis kontakt.Zawsze był zimny.
Wracając do tematu...
Twój tata czy koleżanka potrzebuja sie wyżalić,pogadać,akurat \"spadło\"to na Ciebie,pogadaj z nimi a na pewno zrobi im sie lepiej.
W weekend zrób sobie dzien wolny,córcią niech sie zajmie tato a Ty idz na zakupy,do kosmetyczki,masaż,zebys odpoczela psychicznie.

Ja tez mogłabym narzekac,jestem z synem 24 na dobe 7 dni w tyg.Teraz ząbkuje,tej nocy ok 3 rano godzine go nosiłam,bo spac nie chcial.Mąż spał,wiadomo rano praca.Czasem jest mi cięzko i tego nie ukrywam.Jestem silna psychicznie,ale i mnie czasem brak sił przychodzi,kiedy cały dzien slysze marudzenie i nie wiem jak pomóc synkowi.Jak tylko przychodzi weekend robię to co Ci poleciłam lub mąż zajmuje sie synem a ja odpoczywam w zaciszu domowym:)) Pomimo tego ze jestem zdana tylko na siebie bo rodzina daleko,mąż ciągle pracuje jestem SZCZĘŚLIWA.Mąż mi dużo pomaga jak tylko ma wolne,bez niego byłoby okropnie i dużo ciężej.

Nie chodzi o odmawianie pomocy, chociaż czasami tak było by zdrowiej dla wszystkich. Mam wrażenie, że ty przejmujesz ciężar ich problemów na siebie a to trochę za dużo.

Też z małą jestem 24h cały czas,choc mnie czasami nie ma,to o Niej myślę,mąż pracuje nocka albo dzien,jak wraca z nocki to spi do 14 nastej i idzie na dzien,albo jak wraca z dniowki to spi do tej 8 czy 9 choc ostatnio mi daje pospac dluzej.Nie mogę isc do kosmetyczki czy gdzies bo w weekendy mam zajecia a akurat teraz mam co tydzien.

Wiem że by było łatwiej,nie mogę sobie poradzić z tym że im nie mogę pomóc i ze zawsze wszyscy zwracaja sie do mnie,ale z drugiej strony mialabym zal ze nie mowia mi ze im zle.

Aaa nie masz blisko rodziców?? Żeby oni nacieszyli sie troche wnuczką a Ty wtedy mogłabyś mieć czas tylko dla siebie?

Mi baaardzo pomógł powrót do pracy - to trochę taka mobilizacja a i spędzany z młodym popołudniami czas, mimo, że krótszy to bardziej efektywny. Gorzej jak trzeba się przygotować na studia i poświęcic na to czas... ale wtedy młody urzęduje z tatusiem. Wiesz.... jak sobie powiedziałam, że to, że czasami muszę poświęcić czas na coś innego nie oznacza, że jestem wyrodną matką zrobiło się jakoś łatwiej :) i wcale nie uważam, że młody traci na tym, że nie spędzam z nim całych dni. A może spróbuj oddać małą czasami twojemu tacie - ty wyskoczysz do kosmetyczki, dziadek nacieszy się wnuczką i będzie musiał przez chwilę oderwać się od problemów - wszystkim wyjdzie na dobre:)