Nic nie można mu odmówić, nic nie można mu zabrać, wszystko jest "moje, moje" czyli jego. Nie ważne, że daję mu podobne, albo takie samo, nie, on musi mieć to co ja trzymam w dłoni.
No i ciągłe zawodzenie "mamo,mamo" ciągnie za rękę, nie sposób mu odmówić, bo taranuje drogę, albo ryczy jak nie idę. Mamy tak od trzech dni gdzieś, żyć się odniechcewa.
Nie wiem czy to tylko zazdrość starszego brata o młodszego, czy może jakiś etap buntu dwulatka? Odkrył "własność" i chce żeby wszystko było jego?

U mnie tylko taka faza-makabra?