mój syn  spał ze mna z powodu problemów duzych brzusznych i wiem jak cięzko było go oduczyć wiec ja nie jestem za tym lepiej niech spi samo a rano zawsze mozna zrobić przytulaki na łózku:)

Łóżko to mój azyl tylko dla mnie...:)

Od samego początku corka spi tylko w swoim lozeczku i nigdy nie zdarzyło się żeby spala chociaz 5 minut z nami w łóżku bo nie wyobrazam sobie spania z dzieckiem.

Zaznaczyłam wcale, ale pierwszych kilka dni po narodzinach spał z nami, nie długo bo to nie na moje nerwy - teraz w wakacje musieliśmy z nim spać w jednym łóżku to był koszmar...

Drugie pewnie też pierwsze dni pośpi z nami.. a może nawet oboje,bo przecież Marceli na pewno będzie zazdrosny ;)

 

Ja musialam z nim spac- instynkt mi kazal;) Naprawde, przed urodzeniem nie wyobrazalam sobie w ogole niczego innego jak dziecko w lozeczku, a potem nie potrafilam go tam polozyc.

Ja jeszcze jak w ciazy byłam to obiecywalam sobie, ze corcia nie bedzie ze mną spac, rzeczywistość okazała sie zupełnie inna..

Jak odkładam małą na noc już do spania to zawsze do łóżeczka:) w nocy jak się budzi na cycka to biorę do siebie i już śpi ze mną do rana :) ale jak bym odłożyła do łóżeczka to by spała ;p moje lenistwo..:D

w sumie to on dalej z nami czasem spi jak ma gorsza noc i sie wierci, albo cos...;)do 6 m-cy spal z nami w 100%, potem przez jakies 2-3 miesiace pol na pol, a teraz sporadycznie, ale rano zawsze go bierzemy do lozka.

A ja spię i lubię. JEst i wygodnie, bo nie dałam rady wstawac co 1,5 - 2 godziny na chwile, karmic i odkładac na nowo, albo usypiac w jakiś inny sposób. Taka wygoda i moje wręcz przyzwyczajenie. Nie widzę w tym niczego złego. Czasem córka śpi w łóżeczku (na drzemkę, odkładana na sen nocny), ale w nocy zabieram Ją do siebie ;)

Ja staram sie, żeby synek spał sam w łóżeczku, ale brakuje mi go, więc czasami śpi ze mną. On bez problemu spi sam w łóżeczku swoim. :)