14 lat temu moja siostra urodziła martwe dziecko. Ciążą była prawidłowa, urodziła w 40 tygodniu, mimo to jej córeczka urodziła się martwa, nawet nie zapłakała. Minęło już tyle lat, a ja pisząc to płaczę jakby to było wczoraj. Pamiętam jak mój szwagier, bardzo twardy facet wył w szpitalu jak małe dziecko. I wiesz co, uważam, że nie da się z tym nic zrobić. Rodzice muszą opłakać swoje dziecko, pochować je i przeżyć tę tragedię po swojemu. Moja siostra po latach powiedziała nam, że była niezmiernie wdzięczna, że nikt jej wtedy nie pocieszał na siłę, nie opowiadał bzdur o kolejnym dziecku, nie dawał dobrych rad. Powiedziała, że pomógł jej wtedy tylko czas i to że mogła swoją żałobę przeżyć po swojemu i w swoim tempie. Oczywiście byliśmy wtedy na każde jej skinienie, ale nikt się nie narzucał.

czytajac to plakalam ,nie moglam sie powstrzymac .... wspolczuje jej bardzo.... mysle ze tylko czas moze zaleczyc rany...i przede wszystkim trzeba sie wyplakac..

Na to potrzeba chyba tylko czasu...tylko to może pomóc na ten ból, który zna tylko matka tracąca dziecko. Możesz być przy niej - samo to na pewno pomoże. Czasem słowa są zbędne...ważne żeby taka osoba nie byla pozostawiona sama sobie...pozdrawiam

jak pisze poprzedniczka i zgadzam się z tym,bo czasami trudno jest cokolwiek zrobic.są różni ludzie,jedni potrzebują opieki innych,potrzebują byc z innymi,rozmawiac wciąż o tym nieszczęściu...ale są tacy co swój ból muszą przeżyc sami i w ciszy.moja szwagierka niedawno straciła dziecko w 11tc.była to jej 3 ciażą,1 pozamaciczna,2 biochemiczna i 3 z odklejeniem kosmówki.stara sie już 3 lata.i jak dowiedzieliśmy się o obumarciu płodu-napisaliśmy tylko smsa-jesteśmy z Wami,kochamy Was...ona należy do takich osób,które nie chca litosci,pocieszania,wrecz ja to denerwuje i stroni jak najdalej od takich osób.wiem,że jest na jakimś forum i pisze z kobietami ,które przechodzą przez to samo...z nami nie chce o tym rozmawiac bo twierdzi,ze jej nie zrozumiemy,bo my mamy dziecko...

nie da się jednoznacznie wytłumaczyc...czasami lepiej byc blisko i nie pocieszac...bo takie pocieszanie działa w druga strone...poprostu badz przy niej....ona sama sie przyzwyczai do tej mysli...bo zapomniec...smierci dziecka...nie da sie....

To jest bardzo trudna sytuacja nawet jak się o takim czymś słyszy. Czytając to automatycznie zastanowiłam się jak ja postąpiłabym w sytuacji takiej matki i jak takiej osobie pomóc, ale istotnie zrobić to nie wiele można. Przede wszystkim być i choćby pomilczeć. Ja bym nawet za bardzo nie namawiała na psychologa (zaproponować owszem, ale nie namawiać- do tego trzeba dojrzeć)i dać czas. Jak tu już napisano Rodzice muszą opłakać swoje dziecko.

Nie da się pocieszyć kobiety w takiej sytuacji. Co gorsza, nie straciła dziecka, mała jeszcze żyje, a lekarze każą ją zabić. To musi być potworny ból.
Nie wiem, jeśli chce chore dziecko, niech nie idzie na wywołanie porodu. To jej decyzja. Ale z tego co piszesz, ona już zadecydowała. Więc sama musi się z tym przegryźć, Ty jej nie pomożesz w żaden sposób.

Dochodzi kwestia jej zdrowia. Zapomniałam. Więc to praktycznie sytuacja bez wyjścia. Przykre. Nic nie mów, tylko bądź przy niej. W ten sposób na pewno bardziej jej pomożesz niż plotąc "głupoty" na pocieszenie.

Moja siostra również urodziła w 40 tygodniu martwe dzieciątko,Mała zmarła przy porodzie,nic wcześniej nie wskazywało na jakieś problemy,ale niestety stało się:((Jedyne co możesz to być przy niej kiedy będzie Cię potrzebowała,wysłuchać,popłakać z nią,jak dziewczyny pisały to żadne słowa nie ukoją jej bólu i po prostu musi przeżyć żałobę po swojemu,a Ty kochana pokaż jej że zawsze jesteś dla niej,bardzo mi przykro,życie jest takie niesprawiedliwe:((((((

Kiedy ja straciłam swojego pierwszego Synka nie było na świecie nic co mogłoby mi ulżyć w bólu.I do dziś nie ma, bo on nadal trwa tylko może już nie jest tak silny jak wtedy.Nie ma żadnych słów pocieszenia dla matki,która trzymała w ramionach ciałko swojego zmarłego dziecka dlatego nie mów nic tylko bądź przy niej, odciąż w praktycznych sprawach, zrób zakupy, załatw coś za nią - to wszystko co możesz zrobić moim zdaniem.Z resztą musi poradzić sobie sama, to trudne ale trzeba to znieść.

Dziękuję dziewczyny za rady.Dały mi do myślenia i teraz wiem jak mam się zachować.Zaproponowałam jej ze zostanę jutro z jej 2 letnim synkiem gdy pójdzie do szpitala i zaznaczyłam,że bardzo ją kocham i,że może zawsze na mnie liczyć...świat jest taki niesprawiedliwy:((