U mnie w domu zawsze były zwierzęta, jak mieszkałam z mamą nie raz były dwa psy i kot lub psy, chomik się zdarzył i rybki- piękne 120l akwarium z zadbanymi rybami. Niestety w trakcie jednej z awantur konkubent mojej mamy je przewrócił i niewiele ryb udało się uratować a ja niemal wpadłam w histerię.
Jak zamieszkałam z babcią to o psie czy kocie słyszeć nie chciała, więc były szczury, świnki morskie i rybki:)
A od 5lat mamy psy tzn. pierwsza sunia sznaucer miniaturka, którą Dominik dostał na urodziny Figa była u nas około roku, niestety nie miała zwieracza żołądka i mogliśmy karmić ją tylko kleikiem ryżowym, co zaszkodziło na nerki i wątrobę, aż przestała widzieć. Musieliśmy ją uśpić to była najtrudniejsza decyzja w moim życiu i mimo, że nie było dla niej ratunku ciężko było ją podjąć. Wiem też, że już nigdy nie pokocham tak żadnego psa, bo żaden nie pokocha mnie tak jak ona.
Teraz mamy kolejną suczkę shih-tzu Yoko, a ponieważ mam szczęście do psów to niestety jest ona niedorozwojem - szczekać, warczeć i gryźć nauczyła się jak miała 2,5roku, cholernie boi się odkurzacza, mopa, szczotki do zamiatania i mniejszych od siebie psów, ale jak nie kochać takiej sieroty:/
Oczywiście staram się pomagać zwierzętom o ile jestem w stanie to zrobić.

Bardzo mi się podoba to Wasze podejście do tego tematu. Nie raz spotkałam się z osobami, na których widok bym uciekła ale po sposobie w jaki podchodzą do zwierząt można zmienić zdanie. Pozory mylą. Mam sąsiada, wiecznie zapity ale on pierwszy wstanie rano i idzie nakarmić bezpańskie koty. Moja też jest przygarnięta z podwórka. Na wiosnę mam zamiar wziąć drugiego kotka jak tylko młode się urodzą, moja mała Tina nie wróciła nigdy i już nie wróci. Nasze dokarmiane staruszki nie dadzą się złapać:-) zawsze miałam zdanie, że jeśli ktoś kocha zwierzęta nie może być złym człowiekiem:-) dlatego zadałam to pytanie i odpowiedzi mówią same za siebie. Nie oceniam tu za nick tylko za odpowiedź:-)

Mam dosłownie świra na punkcie psów (inne zwierzęta też nie są mi obce). Mam w domu sunię, w ciąży wzięłam drugą ze schroniska (opisane u mnie pod zdjęciami w galerii, dłuuuga historia). Jak reaguję na ranne zwierzę? Jakiś miesiąc temu usłyszałam za oknem hamowanie auta, uderzenie i skowyt psa. W kilka sekund byłam już na ulicy, nie zważając na swoje płaczące dziecko, które zostawiłam w łóżeczku w domu (dlatego w pierwszym zdaniu napisałam, że mam świra :P). Na środku ulicy leżał pies, wokół niego krew. Dzwonię po ojca, przyjechał, ja do domu po koc, owinęliśmy pieska i do weta. Niestety, został uśpiony (połamany kręgosłup, byłby psią roślinką do końca życia). Takich historii mam jeszcze wiele... Podsumowując, zwierzęta są mi bliższe niż ludzie.

Bardzo kocham zwierzęta, pomagam, nie pozwalam krzywdzić, biorę udział w różnych akcjach charytatywnych, przekazuję 1%, od dziecka wychowuję się ze zwierzętami.