Oboje mieszkamy , przeprowadziłam sie do Wojtka wiele lat temu ;) 

Mój mąż był za granica. wyjazd trafił sie akurat jak zaszłam w ciąże. Na poczatku było nawet ok jakoś dawałam radę ale im dłużej go nie bylo było coraz gorzej i na to się nic nie poradzi trzeba przetrwać. Czułam się strasznie samotnie, dobijało mnie to że nie widzi jak rozwija sie ciąża, jak rosnie mi brzuszek. Z tym nie można sobie poradzić trzeba przeczekac. i pocieszać się że niedługo wróci zająć się czym żeby nie myśleć. na poczatku płakałam kilka godzinym a jak ostatni raz wyjezdzał 2 dni. wrócił jak byłm w 8 miesiacu i teraz wiem ze juz nigdy nie wyjedzie sam bo teraz jest Amelka i nie zniosła bym ze nie widzi jak rosnie i zmienia sie z dnia na dzień.

poczatki były trudne, a teraz to już przyzwyczajenie. Tak juz przywykliśmy do życia na odległość, że jak przyjezdza to ciężko sie nam dogadać.

W ogole sobie nie wyobrazam tego i w zyciu nie zgodzila bym sie na rozlake trwajaca dluzej niz tydzien ;-) Jesli wyjazdza granice to tylko razem.

W zyciu bym sie na takie cos nie zgodzila. Dla mnie to nie zwiazek. Malzenstwo powinno zyc razem, a nie ze maz jest gosciem w domu, tymbardziej jak sa dzieci.

Mój mąż jest średnio 4 dni w tygodniu za granicą. W swoim domu na kółkach. Źle bardzo znosiłam początek, i teraz zresztą też bardzo źle znoszę, zwlaszcza po dłuższych okresach kiedy jest w domu ( Przerwa okołobożonarodzeniowa) bo wiem jak bardzo się lubimy, i jak wiele siebie potrzebujemy, a nie wspominając o tym, że czuję się dużo bezpieczniej i znacznie odciążona. Teraz liczę, że dostanie tacierzyńskiego ze 2 tygodnie żeby dzieciaki nie ześwirowały tydzień najpierw beze mnie a potem ze mną po cc w domu. 

U nas jest tak że mąż dwa razy do roku wyjeżdza na ok.2 miesiące czyli ok.4 miesięcy go nie ma bo to praca sezonowa,początki były mega cięzkie teraz już się przyzwyczaiłam