ja również !

i z tym się zgodzę. Miałam takie mysli jak Ty. Ale od kad pojawily sie pierwsze symptomy porodu to juz sie Malej nie moge doczekac. 3 tyg temu sie wszystko pozmienialo w mojej prostej łepetynie. Życze tego i Tobie :* Pozdrawiam

aborcja to morderstwo nie zabijaj tego dziecka urodzisz to wtedy zdecydujesz co zrobic moze rzeczywiscie poczujesz przyplyw milosci a moze oddasz dziecko do adopcji ale nie zabijaj tej kruszyny

i ja też polecam... mówię z własnego doświadczenia. ja od początku chciałam mojego Bobusia. ale nie potrafiłam pogodzić się z tym, że jestem samotną matką, że w tym wieku, że mam problemy z rodziną. spójrz. masz narzeczonego, rodzinkę. Twoje maleństwo rośnie, rusza się, je, czuje, będzie zaraz słyszeć. wiesz jaką radością jest, kiedy zasypiasz razem z dzieckiem i pół śpiąc widzisz jej/jego uśmiech? albo jak śmieje się w głos kiedy śpi? jak wkurza, kiedy płacze, a Ty nie wiesz czemu, a później Twoja duma, że zasnęło. moja właśnie robi kupę i powiem Ci, że szlag mnie strzela na wąchanie tego smrodka, ale wiem, że jest zdrowa i to mnie cieszy. cieszy kupa, siku, smrodek, śmiechy, przytulania, to, jak ssie cycka, takie proste rzeczy. do macierzyństwa trzeba dorosnąć. ja musiałam szybko, mam 18lat... dziewczyno, weź się w garść. nie zabijaj malucha. ono już Cię kocha! jesteś dla niej/niego całym światem. nie będzie nigdy na całym świecie nikogo tak Ci bliskiego, jak Twoje własne dziecko. a co by było gdyby Twoja matka chciała zabić Ciebie? nie byłoby Cię tutaj, teraz, z życiowym bagażem doświadczeń... odpuść. odwiedź psychologa, jeśli chcesz porozmawiać pisz do mnie. trzymam za Ciebie kciuki. a i jeszcze jedno. moja mama ze swoim mężczyzną starali się przez 2 lata o dziecko i im się nie udało... wiesz ile ludzi przez to przechodzi? pomyśl, masz w brzuchu CUD. inaczej nazwać dziecka nie można. byłabym w stanie męczyć się na porodówce kolejne 9 i 18 i 36 godzin, żeby tyko Bobuś mógł się do mnie przytulić. żebym mogła być dla niej całym światem. żebym poczuła się potrzebna, kochana i niezbędna. takie emocje odczuwa jedynie matka. nie zabieraj sobie tego. jeśli nie będziesz czuła się matką, oddaj dziecko do adopcji... ale proszę Cię nie zabijaj!

średnio 5/7 dni w tyg w czasie ciąży myslałam tak jak ty... byłam oburzona jak nie dostałam okresu :) co ? ja dziecko ? nie ! skąd , ja w ciąży ? nie powiem , bo w ciązy dbałam o siebie, że mały zdrowy był itd, ale nie kochałam go tak jak większośc mam kóre noszą pod sercem dziecko. Po prostu byłam w ciąży i tyle. po porodzie byłam w szoku, i zaczęłam się przełamywac już w szpitalu bo to taki mały bezbronny człowiek który jest uzależniony od Ciebie.. itd. a w 3 dobie gdy przyszłam z nim do domu i w nocy płakała bo w piersiach miałam lekki zastój i nie mógł się najeść płakałam z nim. teraz nie wyobrażam sobie , życia bez niego :) nie powiem bo początki były raz lepsze raz gorsze :") ale dałam radę :) teraz znam go na wylot :) kocham specyficznym uczuciem. :) no i też zawsze mówiłam, że z dziećmi to ode mnie daleko ... a ja nigdy ich mieć nie będę :) no to na tyle dasz radę kobietki już takie są :) a instynkt przyjdzie sam z siebie :) spokojnie i głowa do góry :)

Na początek proponuje obejrzeć ci film NIEMY KRZYK zanim podejmiesz jakąkolwiek decyzję. Pamiętaj także, że aborcja to nie jest coś co zrobisz "ot tak" i będzie Ci się dobrze z tym żyło. Z czasem będą gryźć Cię wyrzuty sumienia, z którymi sobie nie poradzisz, idąc ulicą, gdy będziesz mijała dzieci w przedziale wiekowym odpowiadającym Twojemu dziecku, będziesz sobie uświadamiała, że właśnie teraz Ty mogłabyś być szczęśliwa z takim skarbem. Zresztą... uprawiając sex, trzeba sobie zdawać sprawę z konsekwencji... A dziecko? Co ono jest tu winne? Nic! W moim życiu ciąża też przewróci wszystko do góry nogami. Mam 16 lat i będę mamą. Ty masz wsparcie w swoim chłopaku.. a ja? ja jestem sama. A po mimo to nigdy nie zabiłabym swojego dziecka... Rozumiem Twoje chwile zwątpienia, też momentami je miałam, myślałam o adopcji, ale.. zobaczysz... będziesz się wstydziła, że miałaś takie myśli, tak samo jak ja. Gdy poczujesz pierwsze koniaczki, kupisz pierwsze małe ciuszki... Dziecko to cud. Ty też kiedyś byłaś dzieckiem... a gdyby Twoja matka Cie zabiła?

Zgłoś się do psychiatry bo masz psyche zwichrowaną.

Moze CI tyrudno w to uwierzyc ale bycie w ciazy to los na loterii a TY go wygralas.Tysiace par latami stara sie o malenstwo co sprawia im wiele bolu i doprowadza do lez.TY nie chcialas ciazy ale w nia zaszlas moze to jakis znak...???sprobuj wsluchac sie w swoje cialo i pokochac te kruszynke...jesli naprawde sie nie da...zostaw je w szpitalu a napewno znajda sie ludzie dla ktorych ono bedzie wszytskim na swiecie...tylko bron boze nie usuwaj jej

wiesz co zal mi twojego dziecka ktore nosisz pod sercem. Sama staram sie o dziecko i dalabym wszytsko aby sie udalo a tu takie farmazony czytam. Az sie niedobrze robi od takich matek egoistek ktore wiedza jak sie uprawia sex a nie wiedza skad sie biora dzieci. Zalosne....

sorry miał być kciuk do góry