Mysle ze to sie mieści w granicach normalności ;)

Mam nerwice. Ale dziś kiedy mam normalna rodzinę, tzn męża normalnego, kiedy nie muszę się bać, ona wraca już coraz rzadziej. Niestety wraca. Mój tato był alkoholikiem mimo, że miałam 15 lat kiedy przestał pić, to do dziś mam syndrom dziecka alkoholika. Wiele przepracowalam rzeczy ale pp dzieciństwie w agresji, byłam bardzo bita, działy się różne rzeczy kiedy tata wpadal w szał. Dziś nadal kiedy ktoś przy mnie krzyknie zaczyna walić mi serce, boleć żołądek i nie umiem sobie poradzić. Wszystko wraca kiedy tato podnosi głos. Ma mocny głos i jest nerwowy często. Choć jestwm dorosła boję się jemu sprzeciwić, powiedzieć swoje zdanie, nie umiem się bronić w dyskusji, nadal si3 boję jak wtedy jako dziecko że oberwe choć wiem że nie. Ale jest jakiś dziwny strach. Nawet teraz kiedy pisze to serce mi wali. Nerwica wraca w najmniej oczekiwanych momentach. Wali mi wtedy serce, robi się duszno, i wpadam w histerie, nie umiem się uspokoić. Uczę się radzić sobie z tym. To taka masakra bo też o wszystko zawsze się obwiniam. Tak jak kiedyś jako dziecko, wszystko była moja wina tak dziś też. Cały czas się uczę normalności. Ponadto, też zawsze byłam karcona, wiele razy usłyszałam że jestem głupim dzieckiem, nigdy nie byłam chwalona i choć na zewnątrz próbuje to wyprzec to w środku bardzo mam niska samoocenę, walczę z tym, modlę się o to. Nigdy nie byłam u psychologa, nie chce rozgrzebywac dzieciństwa, boję się tego. To zbyt wiele mnie kosztuje. Ale niestety ostatnio mój tato jest nerwowy i nie chce wogole jeździć do domu, nie mogę tam wytrzymać. Za każdym razem wracam roztrzesiona w środku i żołądek dygoce mi 3 dni. Tata ustawia wszystkich ma humory, w środku nadal się boję, choć tak racjonalnie nie wiem czego.

Mysle ze nie mam chociaz jakas tam fobie mam.. przed pajakami :-]

Finjenta kochana
No właśnie to jest coś takiego, że wraca nagle, niby żyjesz normalnie ale jednak w środku masz bombę, jeden bodziec i wszystko wybucha, wraca i pękasz. Z moją mamą jest taki problem że kiedy tata pił była cierpliwa, spokojna, wiele popełniła błędów, wiele razy usłyszałam w jej złości, że głupie dzieci urodziła itp, ale starała się. Naprawdę. Miała piekło na ziemi. Dziś kiedy tata nie pije, a niestety charakter mu został, (jest super, żartuję i nagle humor się zmienia, zaczyna wszystkich ustawiać) moja mama nie radzi sobie z nerwica. Nie widzi tego kompletnie. Ja już od kilku tygodni nie odbieram od niej telefonów, nie chce z nią gadać. Krzyczy wiecznie. Jak się pojedzie do domu powiem jedno słowo nie takie i jest awantura. A ja roztrzesiona w środku, i później na spokojnie zastanawiam się co ja złego powiedziałam. To jest chorobą całej rodziny. Przerzucanie wieczne winy na kogoś. Kocham rodziców. Ale wyniszczaja mnie. Zobaczyłam ostatnio wiele w sobie z mamy i się przerazilam. To przykre ze nie chce być jak ona. Zrzuca na nas każdy problem z tatą, ale mamy wysłuchać nie wolno nam oceniać. Jak?? Jak mam stawać po czyjejś stronie, jestem dzieckiem, nie przyjaciółka. I ucielam te chora przyjaźń
W rodzinie męża czuje się bezpiecznie, dobrze, zdrowo, i oskarżam się o to. Strasznie gniecie mnie wciąż coś. Nie raz myślę, że zwariuje. Ale staram się zachować spokój i być dla córci taka jaka chciałam żeby moja mama była dla mnie. To wszystko skomplikowane. Właściwie, to piszę o tym ale nie lubię tego roztrzasac bo mnie żołądek wtedy boli. Przerasta mnie to. Jedyne czego Noe chce, to aby moja nerwica strach i traumy nie odbijaly się na moich bliskich. Dlatego napisałam ostatnio mamie ze nie będę z nią narazie rozmawiać, bo krzyczy o byle co, obwinia mnie, ja się trzese w środku i później moja Dorota niespokojna bardzo jest.

mamusiaaaaa18. Żeby ktoś był tyranem i zrobił piekło rodzinie nie musi być alkoholikiem. Dla mnie wszystkie zachowania kiedy dziecko żyje w lęku przed zachowaniami rodzica są patologiczne. U nas jak tata ma zły humor, to jak coś robi w kuchni a ktoś wchodzi, to trzeba cichutko wszystko robić, nie wchodzić mu w drogę a nie daj Boże trzasniesz przez przypadek to się wydziera nagle zw specjalnie, i nie daj Boże wtedy zapyskuj nikt u nas nie próbuje. Jeśli próbujesz dyskutować, mama mówi, zw nie masz pokory i nie szanujesz ojca. I nikogo nie interesuje, zw człowiek boi się wejść, zrobić sobie herbatę bo z góry jest winny cokolwiek zrobi. To jest terror. I dziś nie znioslabym go w swoim domu. Nawet nie mam szans porozmawiać o tym z rodzicami. Bo oni tego wogole nie przyjmuja, tylko krzyczą, że takich mam do dupy rodziców, że to chciałam im powiedzieć. Nawet jak się trzęse w domu ze strachu w środku to im nie mówię tego, udaje ze wszystko ok, a żołądek mi prawie wyskakuje. Kochana, takie sytuacje kiedy dziecko czy małe czy dorosłe się boi nie powinny mieć nigdy miejsca to przykre, nie ma tu mowy o zbudowaniu zaufania czy bliskich relacji.