Ksiązkowy opis skoku rozwojowego. Poczytaj o tym. Lęk przed obycmi. Ukazuje się w tym czasie bardzo silna więź emocjonalna i fizyczna do mamy.

Popieram zdanie koleżanki...ale jak temu zaradzić?? oto jest pytanie

U nas było podobnie,nadal wisi mi na nodze w kuchni ,w pokoju i wszędzie,jak ja jestem w pokoju to mąż nie może ją dotknąć bo zaraz płacze,gdy mnie nie widzi to jest prawie z każdym,kogo zna.W kuchni ja robię obiad a córka zajmuje się wszystkim co jest w pólkach ,szufladach itp.jakoś muszę sobie radzić,jak starsza córka jest w domu z przedszkola to już jest super,bo się razem bawią,wtedy mogę robić wszystko, daj jej w kuchni parę garnków ,łyżeczkę ,warzechę i niech się bawi,moja Kinia ma taki ubaw ze lepiej się zabawi garnkami niż zabawkami.Myślę że to jest normalne u dzieci,z czasem powinno minąć,u nas już powoli mija.

U mnie było i jest to samo. Jesli wyjde tak ze niezauwazy to nawet zaśnie z tatą ale jak ja jestem to koniec zmywam z nim nawet(siedzi obok na blacie trzymam go udem:/). Jak cokolwiek robie w kuchni to wisi mi na nodze i wyje do toalety tez z nim chodze;). Ziemniaki obieram na podłodze kroje wszystko na podłodze(na desce oczywiscie)bo inaczej sie nie da... Cycuś mamusi ehh... Jak zadzwoni domofon tez sie boi ale JUZ nie dostaje histerii oczywiscie nikt na ulicy nie moze sie do niego odezwac bo placze... Ale on chyba taki jest nie skok rozwojowy bo ogólnie uwielbia sie do mnie przytulac, całowac itd;).

http://40tygodni.pl/Category/028/2,24472,Maly-terrorysta.html

Miałam podobne pytanie jakis czas temu;)

Skąd ja to pamiętam..hehe, u mnie też podobnie było około roczku, ale krótko i nie tak bardzo..też się złościłam, że nawet herbaty spokojnie nie mogę zrobić itd. Musicie przeczekać ten okres z cierpliwością...i wydaje mi się, że warto teraz szczególnie duuużo go przytulać ze spokojem, żeby nabrał troszkę tej pewności, bezpieczeństwa i wtedy szybciej się "usamodzielni".

Witam w klubie -_-