Strasznie mi przykro:(wydaje mi się,że może pomóc,w takim przypadku ważne jest by pomoc przyszła szybko....kurde dzieci nie powinny tego doświadczać,ten swiat jest do d......dużo siły zyczę....

To zalezy jakie ma kompetencje,doswiadczenie.....u mojego syna w szkole jest swietny psycholog,nie jest powiedziane,ze jak szkolny to nie dobry.....wystarczy zaciagnac opinii ....a jak o tym powiedziec? nie mam pojecia,zalezy w jakim wieku jest dziecko..to na pewno istotne ale mimo wszystko jest to bardzo trudne bez wzgledu na wiek

Jak najszybciej,im dłużej będziecie zwlekać tym gorzej.Nigdy nie byłam i mam nadzieję że nie będę w takiej sytuacji,choć w najbliższej rodzinie zaistniała taka sytuacja tzn podobna do tej którą opisujesz.

Nie wiem co Ci poradzić to bardzo trudne,pomoc psychologa będzie bardzo istotna!radziłabym zasięgnąć do naprawdę dobrego specjalisty w tej dziedzinie,bo może mieć traumę do końca swojego życia.Najważniejsze to by być przy dziecku,skupiać na nim uwagę,okazywać większe uczucia...przynajmniej ja bym tak zrobiła,ale trudno doradzić bo sytuacja jest strasznie trudna.

Niewiele tu można ułatwić. Najlepiej, żeby dowiedziała się po prostu od matki i jeśli jest z wami bardzo związana (ciocia, babcia itp.) to żebyście byli przy tej rozmowie. Psychologa to raczej bym podpytała jakimi słowami i w jakiej formie to przekazać. No i potem ew. do niego pójść.

Tyle co moj syn...niby nie calkiem małe dziecko ale i nie duze na tyle by to pojąć....najlepiej jak najblizsza rodzina bedzie w momencie kiedy to powiecie..a na drugim miejscu psycholog tak jak pisaly bpoprzedniczki,zeby dziecko nie mialo traumy..

moze tam sie dowiesz,


Telefon Zaufania dla Kobiet w Ciąży i Rodziny
085 732-22-22
(czynny od poniedziałku do piątku w godzinach 15.00-17.00)

serdecznie wspolczuje...

Pamiętam to jak dzisiaj jak mi powiedzieli,że tata nie żyję byłam w tym samym wieku. Nie wyobrażacie sobie nawet co wtedy miałam w głowie żal, rozpacz i strach co teraz będzie i jak to będzie...tylko to były czasy kiedy nikt nawet nie pomyślał o psychologu..znajdźcie na prawdę dobrego psychologa bo małej ten czas zostanie w głowie do końca życia z najmniejszymi szczegółami.

Kiedy Mąż mojej siostry popełnił samobójstwo Mała od razu wiedziała co jest na rzeczy. To znaczy powiedzieliśmy Jej, że tatuś poszedł do Bozi, że tam teraz będzie szczęśliwy, ale że to nie oznacza, że całkiem zniknie z Jej życia = bo gdzie będzie Ona, tam On będzie patrzył na Nią z góry. I, że jeśli chciałaby powiedzieć coś Tatusiowi ma mówić to podczas modlitwy.. Później normalnie chodziła na cmentarz. Teraz im starsza tym większych szczegółów się dowiaduje, wszystko stopniowo..

ja mialam 10 lat jak umarl mi tata:( Tez bylam bardzo z Nim zzyta... na poczatku bardzo tego nie odczulam... dopiero po jakims czasie. Bo sama wiadomosc o smierci dzieckiem tak nie wstrzasnie, dopiero jak zacznie odczuwac brak ojca to zacznie to przezywac i wtedy bedzie jej bardzo potrzebne wasze wsparcie i duzo zainteresowania jej osoba. Szrzere kondolencje dla was wszystkich:( Wiem co to za bol i nikomu tego nie zycze...:(