Ukarałas go dwa razy. Kara powinna w jakis sposob byc konsekwencją czynu. Zabranie smoczka dziecku, ktore jest do niego przyzwyczajone to bardzo surowa i chyva nieodpowiednia kara. Jego brak uniemozliwia mu uspokojenie sie.

Moze kiedy przestaje plakac przytul go i pochwal wspominajac, ze jest duzym mądrym chlopcem. Czy mozesz polozyc sie kolo niego?

Ja bym tez nie zabierala smoczka. Raczej ucinambajki, nie daje telefonu . cos co lubi

Nie wiem, bo czego bym nie robiła, to moja dwulatka ostatnio zdziczała..
W ogóle mnie nie słucha, obojętnie czy proszę ją o ubranie się, przebranie pieluchy, zjedzenie, wyjście na dwór na plac zabaw (!). Jest nie i koniec i ucieczka ze śmiechem. Nie gonię jej już nawet, bo nie mam sił.. Próbuję mówic, że mi smutno, że źle, że tak się nie robi, że rodziców się słucha.. ale ona nic sobie z tego nie robi.. NAjpierw ją proszę, potem już każę.. też zabawiam i nic.. Ona wymyśla np. że chce by robił to tata, kiedy go nie ma w domu.. Po jakimś czasie jestem już zdenerwowana, bo po prostu niektóre rzeczy MUSI zrobic i to teraz, zaraz, a nie jak się księżniczce zachce.. Wtedy ją biorę i np. ubieram na siłę - od razu kiedy tylko podejdę jest afera, ryk, kopanie, wyginanie się i szał, który wiem, że się nie skończy w ciągu pół godziny.. i z wyjścia czy czegokolweik nici. KAry żadne wtedy nie działają.. Ani stanie w kącie, ani odizolowanie na chwilkę do pokoju i pytanie co chwilę czy już się uspokoiła i chce przytulic, pogadac., zabronienie czegoś potem, nic.. Ale tulenie rozhisteryzowanego w tym momencie dziecka wydaje mi się dziwne, bo moja i owszem - po jakimś czasie chce się tulic sama o to prosi, ale też czemu mam ją za takie zachowanie, bicie mnie i krzyki nagle tulic? Czekam, aż się uspokoi i zawsze tłumaczę co się stało i czemu tak nie może byc.. Niestety, jestem na końcówce ciąży i czasem mam dośc i zdarzyło mi się krzyknąc wtedy, kiedy ona krzyczała.. to jest starszne zachowanie, ale wiem, że minie.. wiem to..