ok... ale czasem te odczucia warto zachować dla siebie.

Nie będę się wypowiadać na temat samobójstwa, bo nie jestem ani psychologiem ani psychiatrą, ale odkąd wczoraj przeczytałam bloga mruu, nie mogę o tym zapomnieć. Cały dzień myślę o niej i jej mężu, i jest mi tak okropnie źle. Przypominam sobie każde słowo jej bloga i zastanawiam się czy to na pewno prawda. To takie straszne, że nawet nie umiem nazwać tego co teraz czuję. Nie znam mruu osobiście, ale mam wrażenie jakby ta tragedia spotkała kogoś mi bardzo bliskiego. Nie pojmuję tego.

Może jest tak jak piszesz... ale czasem... to jest impuls, chwila. Nie ma czasu na rozmyślania o tym co nam przyniesie jutro, kogo skrzywdzimy... nie ma czasu, ani chęci na kalkulacje.

Czasem jest dobrze, a czasem źle. A potem przychodzi ta chwila, te kilka chwil, których nie jesteś w stanie znieść. Może to się i ciągnie. Trwa. Ale to nie ważne. Bo ważne jest to co w tym momencie... co z tego, że jutro wyjdzie słońce? Co z tego, że są ludzie, którzy Cię kochają? Przecież to nie zmniejsza cierpienia, nie sprawia, że życie jest łatwiejsze. Czasem trudniej nawet z tą miłością innych. Z ich obecnością.

Czy dla innych warto żyć? Kiedy kładziesz na szali cierpienie swoje i cierpienie innych po Twojej stracie, nie zawsze wygra poświęcenie... a jarzmo życia dla kogoś jest cholernie ciężkie.

Może jest to egoizm. I co z tego? Czemu w chwili kiedy rozpada Ci się świat, nie możesz pomyśleć o sobie? Możesz. Ludzie myślą o sobie każdego dnia podejmując miliony życiowych decyzji. To też jest decyzja.

A ludziom, którzy nie rozumieją, pozostaje pozazdrościć. Też chciałabym nie rozumieć...

aczkolwiek - tak, bywa, ze to jest impuls. ale wtedy jest tak, ze w ekspresowym tempie lądujemy w tunelu. nie widzimy innych ważnych rzeczy/osób i podejmujemy drastyczną decyzję.

jeśli ktoś będzie chciał się zabić, to i tak to zrobi. to jest jego wybór, czasem jedyny, którego może dokonać, i ja nie zamierzam odbierać mu tej ostatniej rzeczy, która od niego zależy, bo to jeszcze bardziej zepchnie na dno. ale zanim sięgnie po to rozwiązanie, proponuję poszukać alternatywy. i zawsze do tej pory udawało się to zrobić. wyprowadzić z tunelu, pokazać, że mimo wszystko warto żyć.

aczkolwiek - zgodzę się z Tobą także w kwestii życia dla kogoś. bo nie o to chodzi, zeby żyć dla kogoś, tylko dla siebie. bo to jest kolejna pułapka. uzależniając sens naszego istnienia od innych osób stajemy się zewnątrzsterowni, i wiele ryzykujemy. bo co się stanie, gdy te osoby znikną, lub się od nas odwrócą? ponownie będziemy w pustce...
podobnie jest z samooceną. jeśli jest wewnętrzna, niezależna od innych, wtedy naprawdę nas ogrzewa. to jak z domem, w którym mamy swój piecyk. gorzej, gdy go nie ma, i nasze ciepło/szczęście zależy tylko od tego, czy zaświeci słońce, czy nie...