Sytuacja wygląda tak:

Moi sąsiedzi piętro niżej mają syna 3 letniego i miesięczną córkę.

Szymek od zawsze był głośnym dzieckiem, dla mnie dziwacznym, ale okej. Długo się starali bo 7 lat, oboje po 35 r zycia, mniejsza z tym.

Teraz to, co to dziecko wyprawia jest dla mnie niemożliwe do ogarnięcia.

Chłop jak dąb smoczek, pielucha, butelka ze smoczkiem. Jedyne słowo, które wypowiada to "blawo". Codziennie od godziny 5:40 zaczyna biegać po domu jak kobyła i piszczeć. Do godziny 22 chyba, że babcia zabiera go na cały dzien do siebie. Wtedy juz z parteru słchac jak wraca. wrzeszczy jak obdzierany ze skóry. Dramat. Ani oni się nie wysypiają, ani my. Hanka jest przerażona jego wrzaskami.

Wiem, ze to może szok i uwstecznienie się po narodzinach siostrzyczki, ale moja cierpliwość ma granice.

Dziś spotkałam jego babcię, która go przyprowadziła. Z przerażonym wzrokiem mówiła, że sobie z nim nie radzą, a on biegał jak dzik po klatce dosłownie chrumkając. Zaczęła mi się tłumaczyć, że nieznośny itp.



I teraz pytanie: poprosić o jakiekolwiek uspokajanie go, czy dać mu i całej rodzinie czas na akceptację nowego dziecka itp?



Goście do nas przychodzą i pytają co tak wrzeszczy, nie kto tylko co.



Sąsiadka mieszkająca pod nimi musiała wyjechać, żeby w spokoju dojść do siebie po chemii.



Zareagować, zapytać? Czy się nie wtrącać i im nie dokładać?