w to że mam dziecko, źe ten mały chłopczyk który koło mnie leży to mój synek,

że "wyciągneli" mi go z brzucha.

Patrząc na jego rączki, nosek, ustka itd. nie mogę pojąć że "to wszystko" rozwineło się tuż

pod moim sercem.

Mimo że mineło już ponad 2 miesiące od jego narodzin wciąż trudno mi w to uwierzyć.

Oglądając TV kiedy się tak zapartrze na jakiś film i nagle patrze że obok mnie jest jakiś

mały szkrab i jest to moje dzieciątko.

I chwilami jest mi tak dziwnie bo przecież tyle czasu 21 lal byłam tylko ja,

a teraz to co ze mną się dzieje ma małe znaczenie, liczy się tylko

ON.

To że dałam życie. Ja.. ja ta osoba o której często myślałam że jest bezużyteczna,

nie potrzebna nikomu

i że mogłabym nie zyć... bo po co.

A teraz wiem że moje życie ma sens, bo dzięki mnie, mojemu chłopakowi i Bogu

żyje kolejny człowiek.

Jeśli chodzi o Nas...

Mały ma lekką anemie i podaje mu syropek z żelazem.

Waży ponad 5 kg

Także rośnie jak na drożdżach.